1908
† 3 mei 1908
IN MEMORIAM.
† D. L. Dijkstra. Donderdag jongstleden, voormiddags te 11 ure werd het stoffelijk overschot ter aarde besteld van den Heer Douwe L. Dijkstra, vroeger landbouwer in het Heidenschap, thans in ruste; ouderling van de Hervormde Gemeente alhier, vroeger in het Heidenschap.
De sints tal van jaren met ijver en toewijding door hem verrichten arbeid en catechetisch onderwijs aan de jeugdigen van jaren in het Heidenschap, werd sints met volle trouw voortgezet, leidende tot de aanneming van verscheidene nieuwe leden der gemeente.
Kon van den zoo plotseling overledene leerend ouderling met volle recht worden getuigd, dat hij ,,bekwaam was om te leeren'', zijn arbeid vond algemeene en bizondere waardeering; terwijl zijn minnelijk en degelijk karakter hem bewaarde van de toepassing van het spreekwoord: ,,een profeet ongeëerd in zijn vaderland.'' Dit werd bij zijn begrafenis o. a. bewezen door de beide prachtige kransen, die zijn lijkbaar sierden; aan zijne nagedachtenis gewijd door: 1o. zijne leerlingen of catechisanten, 2o. door de lidmaten, die zijn onderwijs hadden genoten; op de inscriptie met de naïve huldebetooning als hun ,,leraar'' genoemd.
Een groote schare familieleden en vrienden volgden de lijkbaar, welke na de begrafenis plechtigheid naar Gaastmeer werd vervoerd en aldaar bijgezet. In het gebouw Rehoboth had deze plechtigheid plaats. De leider, Ds. J. Swart voerde daarbij op treffende wijze het woord naar aanleiding van Ps. 84, die hij eigenaardig en schoon aanpaste op het leven en werken van de veelbetreurden ontslapene, die in zijne rust was ingegaan na getrouwen arbeid.
De heer Vierdag van Sneek sprak als vriend en broeder een kort rede uit, overvloeijende van waardeering, gepaard met vermaning om het heil in Christus te zoeken.
Ds. de Stoppelaar sprak, namens den ring en als vriend, een hartelijk woord ter nagedachtenis, terwijl de heer W. Kroese, pres.-kerkvoogd namens de kerkvoogdij wees op de ledige plaats in huis en hart en gemeente; op vervulling en troost wijzende op Hem, die ,,heenging op plaats te bereiden'' voor de Zijnen en niet beschaamt die op Hem hopen.
De heer A. Feenstra wijde eenige woorden van gedachtenis aan den veel jarigen vriend en mede-arbeider in de Gemeente; waarna de leider Ds. J. Swart, met een korte samenvatting van het vele, dat getuigde van hartelijke genegenheid en waardeering ten opzichte van hem, wiens nagedachtenis in zegening zou blijven - met dankgebed aan den Heer eindigde, onder Wiens genadigde hoede Z.Ew. de treurende weduwe, kinderen, familie, vrienden en gemeente aanbeval, Hem dankende voor den zegen in en door hem, die een ,,beter plaats'' erlangde, geschonken.
Een betreurde doode.
Men schrijft ons uit Friesland:Wordt men in den laatsten tijd telkens op treffende wijze herinnerd aan het ,,memento mori'', en heeft niet het minst de Herv Kerk in Friesland, gedurende de laatste maanden treffende verliezen geleden door het vaak onverwacht heengaan harer leeraars, dezer dagen had opnieuw een sterfgeval plaats, dat door velen diep gevoeld wordt. Op 65-jarigen leeftijd overleed te Workum, de heer D. L. Dijkstra, sinds een paar jaar ouderling der gemeente aldaar, en voor dien tijd landbouwer in het naburige Heidenschap. Inzonderheid is voor laatstgenoemde uitgestrekte gemeente zijn heengaan een groot verlies. Jaren lang toch was hij de ziel der Evangelisatie, die hij niet alleen met zijn stoffelijke gaven steunde, maar waar hij vooral door zijn veelvuldigen arbeid alles deed wat noodig was, om den geestelijken wasdom der Gemeente te bevorderen. Van hem kon naar waarheid getuigd worden, dat hij een ouderling was ,,bekwaam om te leeren'', en met onverpoosden ijver gaf hij jaren lang zoowel aan de kinderen als ook aan degenen die zich gingen voorbereiden tot het afleggen hunner belijdenis, catechistisch onderwijs. Niettegenstaande zijn zwak lichaam, ontzag hij zich nimmer, en werkte hij onverdroten voort aan het heil van anderen. Bij groot en klein was hij in hoog aanzien, en ondanks zijn grooten eenvoud, en nederig beroep, zeer geëerd. Menig prediker die op den Zondag aldaar het Evangelie kwam brengen vond onder zijn dak een vriendelijk onthaal, en luisterde gaarne met aandacht naar de woorden der wijsheid door hem gesproken.
In een enkel oogenblik, zonder pijn of doodsnood, nam de Heer hem uit het midden der zijnen weg, die ontzaglijk veel in hem verliezen.
Onder groote belangstelling werd zijn stoffelijk overschot ten grave gebracht, en nog menig goed woord gesproken, ter herinnering aan den ontslapene, wiens gedachtenis in zegening zal blijven.
Friso zaterdag 9 mei 1908:
WORKUM. In den ouderdom van bijna 65 jaar is Zondagmorgen plotseling overleden
de heer D. L. Dijkstra. Hoewel genoemde heer geruimen tijd reeds eenigszins ongesteld was, behoefde toch de toestand in den laatsten tijd geen zorg te baren. Toen zijne echtgenoote hem ’s morgens ruim 7 uur een kop thee bracht, verklaarde hij zich minder wel te gevoelen en daarom maar niet naar kerk te zullen gaan. Wie beschrijft echter hare ontsteltenis toen zij eenige oogenblikken later nogmaals bij hem kwam en bemerkte dat hij het tijdige met het eeuwige had verwisseld. Wat de weduwe en nabestaanden in hem verliezen kunnen alleen zij beseffen die den overledene in handel en wandel hebben gekend. Dat de familie mag worden getroost in dit droevige plotseling sterfgeval.
1931
Bregtus Uilkes Dijkstra
IN MEMORIAM
B. U. DIJKSTRA † 30 MEI 1931
Stil - als hij was - ging zijn levenslamp uit. Langzaam verminderden zijn krachten, en dagen van te voren was het reeds zichtbaar: het einde komt.
27 dagen na zijn geliefde vrouw ontsliep ouderling Dijkstra. Spoediger dan hij zelf had durven hopen is zijn wensch vervuld, om ,,met haar mee te reizen.'' Jaren heeft hij als diaken, later als ouderling de gemeenten van 't Heidenschap en Workum gediend.
Met hem is een der stille trouwen heengegaan.
Dijkstra en zijn vrouw waren een echtpaar, dat zelden of nooit zijn plaats ledig liet in Gods huis. En - naar wij vertrouwen mogen - het gehoorde woord werd bewaard. Beider oog was gericht op Hem, Die alleen redden kan; zijn vrouw meer bevestigd, hij zelf meer heilbegeerig uitziend in 't geloof.
Hun beider nagedachtenis zij in zegeningen.
Trooste de Heere de beproefde familie.
Dat de gemeente Zijn roepstem versta.
Vervulle Gods liefde straks weer de ledige plaats in ons midden.
De Kerkeraad.
1935
† 14 februari 1935
x Gaasterland 11-05-1899
Aaltje Hendriks Schilstra *Sondel 19-08-1874 - +It Heidenskip 06-07-1934
Hun zoon Hendrik (*Wijckel 29-10-1901) is overleden op 01-01-1937 aan een longontsteking. Er was toen nog geen antibiotica.
Met dank aan Aeltsje Dijkstra-van der Gaast
H. VAN DER GAAST †
Met groote ontroering en onsteltenis namen we Donderdagmorgen kennis van de Jobstijding: ,,Van der Gaast is hedennacht overleden!"We konden onze ooren haast niet gelooven: deze oersterke plotseling weggerukt midden uit zijn werkzame leven. Geen ziekbed heeft ons op dat verlies voorbereid.
Alle voorteekenen ontbraken, dat dit vruchtbare leven zoo onverwacht zou worden afgesneden in het midden der jaren. Want al was broeder Van der Gaast reeds 62 jaren oud, zijn krachten schenen onverslijtbaar. Altijd bezig altijd zorgend, altijd besturend en zelf aanpakkend, was hij de spil, niet alleen van zijn eigen bedrijf, maar van het Heidenschap. Een jongeman, een buur, die mij de boodschap brengen kwam, zei zoo ráák: ,,Van der Gaast was het hart van het Heidenschap."
En zóó was het. Neen, niet het koele, berekende hoofd was hij, maar het bloed-warme, trouw-kloppende hart.
Want méér dan een knap bestuurder, was hij de drager, die als het ware de heele gemeenschap, waarin hij leefde, op zijn sterke, stoere schouders droeg. Hij was een geboren leider. God had hem met groote gaven toegerust. Een helder verstand, een scherp doorzicht, een klare blik. En was nog méér zegt: een louter karakter had hij, een vroom gemoed en een kinderlijk geloof. Dat alles gaf hem een patriachale waardigheid, maakte hem tot het type van den stoeren, beginselvasten Calvinist. Dat Calvinisten-type, dat ons volk groot gemaakt heeft. Dat zijn stempel op ons volk heeft gezet. Hij was een type van dat helaas uitstervende ras van voortrekkers: vroom en stoer tegelijk. Hij had, krachtens zijn karakter en persoonlijkheid, een Transvaalsche Boer kunnen zijn - maar hij was er trotsch op, een Fries te wezen.
Persoonlijk mag ik hier wel aan toevoegen: de voorstelling, die wij als Hollanders van de ,,degelijke Friezen" hadden heeft tijdens ons verblijf hier, vaak een gevoelige knauw gekregen - maar dan keken we, over die anderen heen, maar altijd weer naar den stoeren Van der Gaast, en zeiden tot elkander: Ziedaar een Fries!
Alles was ècht aan hem: zijn woord, zijn blik, zijn handdruk.
We zeggen dit alles waarlijk niet, om een mensch te verheerlijken, maar om ons bewust te maken, wien wij hebben verloren, en om dezen eenvoudige voor ons allen tot voorbeeld te stellen. Hij was, figuurlijk gesproken, ,,van de schouders en opwaarts grooter dan al het volk."
Wat het Heidenschap, wat Workum, wat Friesland in het verliest, zal eerst langzamerhand tot ons doordringen.
En óns verlies - acht, wat is dat, vergeleken bij het verlies, dat de kinderen trof.
Want deze man, die voor aller nood een oor had, en die voor een oor had, en die voor een groote gemeenschap leefde, was vóór alles een toegewijd en zorgend vader, die de steun was van zijn groot gezind, en de toevlucht der kinderen in alle moeilijkheden. Hoe vaak, (zoo zei een van zijn jongens) hebben we tegen vader gezegd, als hij 's avonds heel laat van een vergadering thuis kwam: blijf u nu maar eens liggen, wij klaren 't wel. Maar vader wou niet - hij was altijd de eerste!
Altijd de eerste - ja, zoo wás het. Niet omdat hij zichzelf naar voren drong, maar omdat wij hem allemaal op die eerste plaats noodig hadden.
Welk een smart voor de kinderen, dit plotseling verlies.
Zijn zoons vonden hem Donderdagmorgen om zes uur dood op bed, in rustige houding, alsof hij slapend was heengegaan. Den middag tevoren had hij aan tafel Openbaring 14 gelezen, met die tekst, die ingebeiteld staat op het graf van zijn vrouw: ,,Zalig zijn de dooden, die in den Heere sterven, van nu aan. Ja, zegt de Geest, opdat zij rusten mogen van hun arbeid; en hunne werken volgen met hen."
Dit hoofdstuk had hij niet uitgekozen; hij was er bij 't bijbellezen aan toe. Wonderlijk! Ja, hij was er eraan toe. Niemand wist het nog, toen hij 't las. Maar nóg hangt, als het ware, de echo van zijn stem in de kamer, zooals hij dat woord las: ,,Zalig zijn de dooden, die in den Heere sterven!"
De hemelsche Vader liet den aardschen vadet dat nog eenmaal voor zijn kinderen lezen, vóór Hij hem, om van den arbeid te rusten, thuis haalde.
Zóó, zooals God, de Heere van leven en dood, het bestuurt, is het geod.
Gaarne hadden den kinderen zeker nog een laatste woord van vaders stervende lippen opgevangen. Maar de Heere vond dat niet noodig.
En dat is het ook niet! - Zoo is het goed.
Want wien als bij broeder Van der Gaast, zóó het leven Christus is, die is het sterven zekerlijk gewin.
Dit plotselinge sterven komt het groote aantal tragische sterfgevallen, die de gemeente in de laatste jaren opschrikten, weer met een vermeerderen.
't Is een nieuwe roepstem weer, voor de zooveelste maal, misschien voor de laatste maal ons van Boven toegeroepen: ,,Bereid uw huis, want gij zult sterven."
Hoe staat het met ons, met u, lezer en lezeres, als God U eens plotseling het ,,halt" toeriep?
Zijt gij verzekerd, het eigendom van Christus te wezen?
Indien niet - nòg is het de welaangename tijd, nog heden de dag der zaligheid.
Gij weet niet, of de dag van morgen U nog geschonken wordt.
Komt tot Uw Heiland, toef langer niet!
Komt nu tot Hem, die redding U biedt.
Die ook voor U den hemel verliet,
Hoort naar Zijn roepstem: Kom!
1936
Rinkje J. Westerbaan-IJkema
HEIDENSCHAP
Wed. R. J. WESTERBAAN-IJKEMA †
In den ouderdom van ruim 73 jaar is na een langdurig en smartelijk, maar geduldig gedragen lijden bovengenoemde zuster, naar wij mogen vertrouwen, de rust ingegaan, die daar blijft voor het volk Gods. Haar ziekbed van jaren was een stil en geduldig dragen van het kruis, dat de Heere haar had opgelegd. Haar lijden was zwaar, maar nooit kwam er een klacht over haar lippen. Met weinige, sobere woorden kon ze rustig getuigen van de zielevrede, die de Heere haar schonk. Aan haar ziekbed werd ik menigmaal herinnerd aan de daar voor-allen-waarneembare beleving van het schoone psalmwoord:>>In de grootste smarten
Blijven onze harten
In den Heere gerust<< . . .
Haar langdurig lijden is voor allen, die haar bezochten, een prediking geweest van de kracht der Heeren, in zwakheid volbracht.
v. V.
(= ds. J. van Veen, Workum)
tot onze diepe droefheid, na een smartelijk, doch gedul- dig gedragen lijden, onze lieve Moeder, Behuwd- en Grootmoeder Rinkje J. IJkema sedert 2 Febr. 1911 Wed. van Foppe Westerbaan in den ouderdom van 73 jaar en 4 maanden Haar leven was Christus -- haar sterven gewin. Uw bedroefden, Th. Westerbaan. S. Westerbaan-Visser. A. Bouma-Westerbaan. S. Bouma A. Westerbaan en Kleinkinderen. Heidenschap, 23 Maart '36. |
1965
Age Ottes Feenstra
- Vrijdag 3 december waren we met talloze belangstellenden bijeen in de kerk te Workum voor de rouwdienst van A. Feenstra uit Heidenschap. Omdat hij meer dan 26 jaar het orgel in de kerk te Heidenschap heeft bespeeld is het op zijn plaats ook in het kerkblad een ogenblik bij zijn heengaan stel te staan.
In de rouwdienst is hij getekend als ,man van het Lied'. Hij leefde voor de muziek, voor het orgel, voor het lied. Ze boden hem de mogelijkheid zich te uiten, ze waren voor hem een levensbehoefte. Dat hij met zijn gaven zoveel jaren onze gemeente heeft willen dienen door met zijn orgelspel de kerkzang te begeleiden, geeft ons allen reden zijn nagedachtenis met grote dankbaarheid te eren. Het zal vreemd zijn om in het vervolg zijn gevoelvolle spel te moeten missen. Zijn orgelspel hoorde eenvoudig bij Heidenschap en bij het Heidenschapster kerkje. Ja, werkelijk, met Age Feenstra is niet alleen een gemeentelid heengegaan, niet alleen een trouwe organist, maar ook een stukje Heidenschap.
Ook in de kring van het verenigings leven laat Feenstra een legen plaats achter. Men zal hem bepaald missen.
Maar het meest wordt het gemis natuurlijk gevoeld door hen met wie hij het naast verbonden was: zijn familie, zijn kinderen en kleinkinderen, zijn huisgenote. Moge de Heer hen allen met zijn troost en bemoediging dicht nabij zijn.
Friso december 1965:
Age Feenstra overleden
HEIDENSCHAP. In de ouderdom van 67 jaar overleed vrij plotseling in het ziekenhuis te Sneek de heer Age Feenstra. De heer Feenstra die voor zijn vak fouragehandel en een kruideniersbedrijf in de buurt te Heidenschap dreef, was in deze omgeving een zeer gezien figuur. Zo was hij o.a. bestuurslid van de Chr. Nat. school te Heidenschap vice voorz. van de muziekvereniging ,,Studio" en bespeelde hij een reeks van jaren het orgel in de Ned. Herv. kerk. In een kleine gemeenschap als het Heidenschap zal men deze altijd opgewekte man zeker zeer missen. Hij ruste in vrede.
1976
Gerrit W. Twijnstra
- Overleden
De 29ste april 1976 overleed ons gemeentelid Gerrit W. Twijnstra, oud 74 jaar, echtgenoot van G. Twijnstra-Cnossen, Brouwersdyk 7, Workum.
Twijnstra heeft een onuitwisbare indruk op ons nagelaten. Vele jaren was hij ouderling van onze gemeente en lid van de Confessionele Vereniging van Friesland. Hij was een persoonlijk bewogen man en ook kerkelijk in beweging gebracht door wat de kern is van ons geloof: onze rechtvaardiging voor God, door Jezus onze Heer.
"Uw hart zij onversaagd, ja wacht op de Heer"
(Psalm 27 : 14)
De rouwdienst werd gehouden in de N.H. Gertrudiskerk te Workum, waarna de teraardebestelling alhier plaatsvond, de 3de mei 1976.
1982
Eile Hielkes van der Gaast
DIENST VAN WOORD EN GEBED.
Donderdag 2 december jl. hielden wij in de Grote Kerk alhier de dienst van Woord en Gebed, die vooraf ging aan de teraardebestelling van ons gemeentelid Eile van der Gaast, e.v. Trijntje Sikkes overleden in de vroege uren van de eerste zondag van de Advent. In de ouderdom van 68 jaar. Hij heeft onze gemeente als ouderling in It Heidenskip vele jaren gediend. Daar in de consistoriekamer achter de herv. kerk op Brânburren mocht ik hem voor de eerste keer ontmoeten, vóór 1970 al. En na de dienst hadden wij een goed gesprek over ,,de ere God's".
In de rouwdienst werd het Evangelie van de Opstanding verkondigd, uitgaande van Rom. 14 : 8: hetzij wij dan leven, hetzij wij sterven, wij zijn des Heren. De Heer over leven en dood geve mevr. van der Gaast en haar kinderen de kracht om verder te kunnen zonder deze man en vader. Onze gemeente (speciaal It Heidenskip) spreekt langs deze weg nog graag haar dankbaarheid uit voor alles, wat de overledene als ouderlang voor ons gedaan heeft.
1986
Pieter Groenhof
IN MEMORIAM:
Na een slopende ziekte is in de nacht van zondag op maandag 14 april ons gemeentelid Pieter Groenhof (Feandyk, It Heidenskip) overleden. Hij werd slechts 47 jaar. Pieter Groenhof zal gemist worden ook in onze Samen-op-Weg-gemeente van It Heidenskip. Veel heeft hij voor onze gemeente gedaan in het jeugdwerk, in de kerkeraad en als gewoon gemeentelid. Hij was een man met inhoud.
In de rouwdienst donderdagmiddag jl. hebben we ons opgetrokken aan de woorden die hij zelf als tekst had meegegeven: 'In dit alles zijn wij meer dan overwinnaars door Hem, die ons heeft liefgehad' (en wat ver volgt in Romeinen 8 vers 37 tot 39).
Moge Hij aan Foekje en de kinderen kracht geven in dit verschikkelijk verdriet.
1988
Hendrik van Dam
Op 24 december 1987 overleed in Claerbergen ons gemeentelid Hendrik van Dam, op de gezegende leeftijd van 96 jaar. In de rouwdienst op 28 december overdachten we het 8e vers van Psalm 4: "Gij hebt mij meer vreugde gegeven, dan toen koren en most overvloedig waren".
Vreugde en koren, zo hoorden bij elkaar in het leven van deze "oude bakker" in It Heidenskip.
De vreugde vond hij bij zijn God, in wiens handen we hem toevertrouwden. Moge die Heer zijn vrouw, zijn kinderen en allen die om hem rouwen troosten en sterken.
W.B. Beekman
Jan Engelsma
Zaterdagavond 26 maart werden wij opgeschrikt door het plotseling overlijden van Jan Engelsma, Ursuladyk 10. Hij was nog maar 59 jaar, en eigenlijk nooit ziek geweest. Door een hartstilstand werd hij getroffen.
In hem verliezen wij een ouderling, want ook al zat hij niet meer in de kerkenraad, hij bleef een "oudste" in de gemeente. Bijbelkringen leidde hij en voor velen was hij in moeilijke situaties tot steun. Vol was hij van de Maranatha-gedachte en van het besef dat we slechts leven van genade.
Hij leefde dicht bij zijn Heer en getuigde daar ook van. Hoe groot daarom ook het verdriet is, met name voor zijn gezin, wij mogen nu zeggen, dat hij is thuisgehaald. Woensdagmiddag overdenken we in de rouwdienst de tekst, die in zijn Bijbel dik onderstreept stond: "Want indien wij geloven, dat Jezus is gestorven opgestaan is, zal God ook zó hen, die ontslapen zijn, door Jezus wederbrengen met Hem" (1 Thess. 4 vers 14).
Moge zijn vrouw en kinderen nu ook de nabijheid en troost van deze Heer ervaren.
W. Koerselman
Evertje Buma-Sjaarda
Woensdag 13 juli overleed ons gemeentelid Evertje Buma-Sjaarda. Zij werd 79 jaar. Dinsdagtevoren, een dag nadat haar man in het MCL te Leeuwarden opgenomen was, werd zij ernstig ziek naar Sneek overgebracht. De laatste 15 jaar waren door haar ziekte bijzonder moeilijk voor haar.
Het verdriet over het verlies van een zoon maakte haar leven nog zwaarder.
"De Here Jezus leidt mijn weg", dat was haar belijdenis. Zo droeg zij wat zij te dragen kreeg.
Zaterdag 16 juli hebben wij haar ten grave gedragen na een rouwdienst in onze kerk. Moge God haar kinderen, maar heel in het bijzonder haar man met wie zij ruim 55 jaar samen door het leven ging vertroosten met Zijn Evangeliewoord.
D. Nijenhuis
1989
Auke Buma
Bijna een jaar na het overlijden van zijn vrouw ging op zondag 18 juni jl. ons gemeentelid Auke Buma heen. Al ruim een jaar was hij ernstig ziek. Heel zijn leven een werkzame man. Tot voor zijn opname in het ziekenhuis fietste hij iedere dag nog naar zijn stukje land in It Heidenskip, waar hij het grootste deel van zijn leven woonde en waaraan hij zo gehecht was.
Vanwege de ziekte van zijn vrouw woonde hij de laatste 15 jaar in Mariënacker. Kwam hij niet meer in de kerk, zijn meeleven met onze gemeente bleef. Auke Buma bereikte de leeftijd van 84 jaar.
Woensdag 21 juni hebben wij hem ten grave gedragen na een rouwdienst in onze kerk waarbij we stilstonden bij de tekst op de rouwkaart.
Auke Buma, die het verdriet gekend heeft dat hij aan het graf van een volwassen zoon moest staan, had er weet van dat wij een gebouw van God in de hemelen hebben. Mogen de kinderen en kleinkinderen daarin hun troost vinden.
D. Nijenhuis
Liesbeth Haanstra
Op 24 augustus overleed Liesbeth Haanstra door een ongeval. Hoewel zij zelf in Joure woonde, was zij nog verbonden met onze gemeente. Velen zullen haar ook gekend hebben. Haar moeder en broer wonen in onze gemeente: Hearewei 37; evenals haar zus, Algeraburren 7. Onze verslagenheid is groot. Een jong leven zo maar zinloos weggerukt. Als gemeente van Jezus Christus proberen we hen bij te staan in hun verdriet, ook als woorden ontbreken.
De rouwdienst, dinsdag a.s. om 14.00 uur, zal geleid worden door ds. W. Koerselman.
W.A. Hordijk
Jan Haanstra
Donderdag 5 oktober overleed ons gemeentelid Jan Haanstra. Hij bereikte de leeftijd van 76 jaar. Geboren en getogen in It Heidenskip, woonde en werkte hij daar bijna heel zijn leven. Ruim 12 jaar woonde hij in Mariënacker. De laatste zeven maanden, die hij doorbracht int Sint Gertrudis, was hij zeer ernstig ziek. Hij heeft zijn lijden moedig gedragen. Jan Haanstra heeft een moeilijk leven gehad. Maar, zei iemand terecht, hij heeft dat gedragen door het geloof. Hij was een trouw en meelevend lid van onze gemeente. Boven de rouwkaart stonden de woorden uit Jesaja 42: "Het gekrookte riet zal Hij niet verbreken en de rokende vlaswiek zal Hij niet uitblussen". Met deze woorden hebben wij hem maandag 9 oktober vanuit onze kerk ten grave gedragen. Moge God zijn kinderen en allen, die van hem hielden, troosten.
D. Nijenhuis
1991
Gerbrich Twijnstra-Cnossen
Op 7 augustus jl. overleed mevrouw Gerbrich Twijnstra-Cnossen in de leeftijd van 89 jaar. De laatste jaren van haar leven bracht zij door in de Ielânen. Voor die tijd woonde ze aan de Brouwersdyk. Velen van u zullen haar herinneren als een gastvrije vrouw die veel betekend heeft voor haar eigen gezin, maar ook voor anderen daarbuiten. Het was opmerkelijk dat zij, hoewel ze een druk gezin had waarvoor ze moeite moest doen om de eindjes aan elkaar te knopen, toch ook oog en hart had voor anderen. Juist voor mensen die sociaal en psychisch tot de zwakke groeperingen van de samenleving horen, heeft zij veel goeds gedaan door haar eenvoudige, hartelijke gastvrijheid. Haar leven kende verschillende moeilijke perioden. Ze was nog betrekkelijk jong, toen ze invalide werd. Maar desondanks bleef ze een opgeruimd en optimistisch mens die belangstelling had voor vele mensen.
Haar laatste jaren waren moeilijk, doordat ze nauwelijks meer kon spreken.
Zij mag nu leven in het Vaderhuis waar ze zo naar verlangde.
D. Nijenhuis
1993
Otte Age Feenstra
Op eerste Paasdag overleed ons gemeentelid Otte Age Feenstra (Brânburren 10) in de leeftijd van bijna 70 jaar. Na een tijd van leven tussen hoop en vrees is hij in het ziekenhuis overleden. Een zwaar verlies voor zijn vrouw, zijn dochter en schoonzoon en de kleinzoons. Maar ook een zwaar verlies voor de dorpsgemeenschap van it Heidenskip. Als fouragehandelaar was hij een gezien persoon. Maar wat belangrijker is: Men zag hem graag. Hij had een luisterend oor en goede raad voor velen die hij ontmoette. Hij was een opgeruimd mens, die graag onder de mensen kwam. Velen hebben hem gekend en gewaardeerd om zijn hulpvaardigheid. Er was hem niet gauw iets teveel. Als echt natuurmens vertoefde hij graag op het water. Dat gaf hem rust. Misschien heeft hij daar ook wel de levenskunst geleerd om te genieten van de kleine mooie dingen van alle dag. Met hem is een echte Heidenskipster heengegaan. Iemand drukte het zo uit: "De buurt zal nooit meer hetzelfde zijn, nu Otte Feenstra er niet meer dagelijks loopt". Zo is het ook.
We bidden en hopen voor zijn nabestaanden, dat ze kracht en troost mogen putten uit het evangelie van Pasen.
ds. W.A. Hordijk
Anneke Yntema-Terpstra
Op vrijdag 6 augustus is plotseling zr. A. Yntema-Terpstra overleden. Zij is 89 jaar geworden. Na het overlijden van haar man veranderde het leven van zr. Yntema. Zij miste hem erg. Toch toonde zij zich tijdens mijn bezoeken ook altijd bijzonder dankbaar voor al het goede dat haar ten deel was gevallen. Zij keek steeds met vreugde terug op haar leven.
De dienst van Woord en Gebed is woensdag 11 augustus gehouden in de kapel van de Finke. Wij bidden dat de belofte van Gods eeuwige trouw de kinderen en kleinkinderen tot troost mag zijn.
Antje Meindersma
Willem Twijnstra
Met het overlijden van ons gemeentelid Willem Twijnstra verloor Workum een bekende en geziene figuur. 12 augustus ging hij heen. Heel plotseling. Hij werd 65 jaar.
Ds. Pool uit Harlingen, die de rouwdienst leidde, schetste hoe er in het leven van Willem Twijnstra vele jaren zo'n donkere periode geweest was. Tijden waarin gevoelens van angst, waarin fobieën hem in de greep hadden. De beperkte ruimte, die hij zichzelf letterlijk gaf. Het waren gevoelens, die zich manifesteerden na zijn verblijf als militair in het vroegere Indië en na een zesjarige periode in Australië.
Thuis bij moeder mocht hij leven zoals hij wilde. Toch kwam er langzamerhand weer licht in zijn leven. Hij was aktief voor de Friso. Enthousiast en deskundig als fotograaf heeft hij vele jaren zijn medewerking verleend aan onze plaatselijke krant. Hij werd daarin ook gewaardeerd. HIij kon zich uitleven in zijn hobby's.
Hij bouwde met grote toewijding en nauwgezetheid een kerkorgel. Het stond bij hem in de garage. Hij had een grote fotoverzameling van oud-Workum. Ook van onze kerk. Toen ik hem vorig jaar vroeg of hij foto's wilde maken van onze kerk zowel van het interieur als het exterieur - we wilden deze gebruiken voor een fotoquiz op onze gemeentedag - en met hem in de kerk liep, toen bleek niet alleen dat hij al heel wat foto's had, maar ook dat hij zo geweldig veel wist van onze kerk. "Weet je wel", zei ie en dan kwam er een heel verhaal.
Hij hield een dagboek bij. Geschreven in het engels. Hij wilde die taal niet vergeten. Want altijd nog had hij het vaste plan om samen met mevrouw Anema, met wie hij zijn leven de laatste jaren deelde, Australë te bezoeken.
Maandag 16 augustus deed een lange stoet Willem Twijnstra uitgeleide naar zijn laatste rustplaats.
In de prediking, waarin ds. Pool stilstond bij het Schriftgedeelte dat boven de rouwkaart stond, mocht de familie zich getroost weten, door de boodschap, dat de Goede Herder, Die Zijn leven heeft ingezet voor de zijnen en Die opgestaan is, met Willem Twijnstra is meegegaan ook door dat laatste donkere dal. Wij denken dan in het bijzonder toch aan mevrouw Anema. Nu Willem Twijnstra er niet meer is mist zij een zeer goede te toegenegen vriend.
Een woord van dank vanaf deze plaats voor ds. Pool. Hij was direkt bereid om ds. Hordijk en ondergetekende te vervangen juist in die week waarin hun beider vakantie samenviel.
D. Nijenhuis
Sjoerd Yntema
Zijn leven lang woonde en werkte hij als boer aan de Lange Leane. Met uitzondering dan van die eerste jeugdjaren, die hij doorbracht in It Heidenskip. In zijn huisje bij Mariënacker bracht hij zijn laatste levensjaren door. Sjoerd Yntema, die zaterdag 27 november overleed. Hij werd 90 jaar.
Hij was een man met een helder verstand, een groot geheugen en met veel interesse voor de dingen en gebeurtenissen om hem heen. Veel wist hij ook van de plaatselijke geschiedenis, zoals die zich in zijn leven afspeelde. En dan spijt het me eigenlijk wel een beetje dat ik niet nog meer met hem gesproken heb over dingen van weleer in Workum en It Heidenskip. Weer één van die oude getrouwen, die van ons is heengegaan. en dat hij trouw was weten we. Hij heeft nooit de "vooraanzittingen" begeerd, maar hij had iedere zondag wel zijn vast plaats op de voorste bank in de kerk. In die kerk hoorde hij een leven lang het Evangelie van de gekruisigde en opgestane Jezus Christus. Daarom zag hij ook niet tegen het afscheid op. Zo leefde hij zijn leven met zijn werk, interesses en zijn grote hobby het schaken. Tevreden was hij en dankbaar. Dankbaar ook voor de hulp, die hem in staat stelde zelfstandig te kunnen blijven wonen.
Woensdag 1 december hebben wij hem na een rouwdienst in onze kerk ten grave gedragen. Mag het Evangelie de nabestaanden bemoedigen.
D. Nijenhuis
Douwe Bakker
Al anderhalf jaar was Douwe Bakker, Koaidyk 11, ernstig ziek. Vanuit zijn boerderij waarop hij geboren en getogen was keek hij vanuit zijn kamer en later vanaf zijn ziekbed over het land dat hij kende als geen ander. Hij heeft er zijn leven lang ook op gewerkt. Hij was boer. Hield van zijn vak. Zijn beesten. De natuur. Gods Schepping. En 's zondags, na de kerk, als hij niet werkte, dan wandelde hij in zijn land. Hij hield van zijn vrouw en kinderen. Van zijn kleinkinderen. En van dat alles waarvan hij zozeer hield heeft hij afscheid moeten nemen. Dat heeft hem alleszins zo begrijpelijk, veel strijd gekost. Het riep vragen op, die niet helemaal beantwoord werden. Hij heeft de worsteling gekend, die ook de dichter van psalm 73 kende. En tegelijkertijd kwam er bij hem ook de aanvaarding hoe langer hoe meer. In de bijzondere ervaring, die hij in het ziekenhuis had, zag hij Gods hand. Het gaf hem kracht om zijn lijden te dragen. De geestelijke muziek waarnaar hij zo vaak en intens luisterde troostte hem. Zo heeft hij zijn sterven moedig aanvaard. Op de dag van zijn sterven zaterdag 4 december las zijn vrouw hem een stukje voor uit een dagboek. Hij werd 62 jaar. In de rouwdienst in de gereformeerde kerk op donderdagmorgen 9 december hebben we dat tekstgedeelte met elkaar overdacht. Dat we ons aan Gods liefde mogen toevertrouwen in alle levensomstandigheden. Mogen zijn vrouw en kinderen daarin hun bemoedigen en troost vinden.
D. Nijenhuis
1994
Jacobus Engelsma
De rouwdienst moest een dankdienst worden. Zo wilde hij dat. Want Jacobus Engelsma was een dankbaar mens. God dankbaar voor al die zegeningen, die hij zijn leven mocht ontvangen. Dankbaar voor de zegen dat hij kon terugzien op een zeer gelukkig huwelijk van 37 jaar. Dankbaar voor de zegen dat hij het mocht meemaken dat de kinderen hun bestemming hadden bereikt in hun leven.
Juist dat was zo buitengewoon belangrijk in zijn leven. Zijn gezin. Zijn vrouw. Zijn kinderen. Zo omringde hij hen met liefdevolle zorgzaamheid.
Jacobus Engelsma trad niet op de voorgrond. Geen teruggetrokken leven leidde hij, maar de openbaarheid zoch hij ook niet. Het liefst was hij thuis. Nadenkend. Een beschouwelijk mens. Dat was hij. Maar dat dan ook altijd weer doorgevend met de nodige milde humor. Wars van vluchtige ontmoetingen en oppervlakkige kontakten, zocht hij het echte kontakt. Het was een kleine groep mensen, met wie hij zo zijn leven deelde.
Wij zullen hem missen in het Zuidertransept. Hij had er zijn vaste plaats. Een trouw gemeentelid, dat zo meeleefde met onze gemeente. Die zich ook daarin niet op de voorgrond stelde. Maar van wie je kunt zeggen dat de gemeente hem zeer na aan het hart lag.
Zes weken was hij ziek. In Sneek werd hij behandeld en in Utrecht. Zijn hartkwaal bleek ongeneeslijk. Hij vond in die zes weken het geloofsvertrouwen om het einde van zijn leven gerust tegemoet te zien. Het einde van zijn leven. Voor hem het begin van zijn leven met Christus.
Zaterdag 16 april - hij was nog geen dag thuis uit Utrecht - ging hij heen op de leeftijd van 68 jaar. Woensdag 20 april hebben wij hem ten grave gedragen vanuit onze kerk.
Een zoon van de overledene, ds. H. Engelsma, overdacht in de dienst het leven van zijn vader en verkondigde het Woord uit 2 Cor. 12 vers 9: "Mijn genade is u genoeg, want de kracht openbaart zich eerst ten volle in zwakheid."
De teraardebestelling vond plaats in Workum. Wij wensen vrouw en kinderen van Jacobus Engelsma, zijn familie, die genade van Christus toe.
D. Nijenhuis
Libbe Tjalma
Het was donderdag 4 augustus in de kerk te Koudum moeilijk voor te stellen dat we daar bij elkaar waren om in een rouwdienst afscheid te nemen van Libbe Tjalma, Koaidyk 13. De zaterdag ervoor was hij nog heel aktief aanwezig op het nationale fierljepkampioenschap in It Heidenskip. en dat zoals hij was. In zijn eigen stijl. Zondag verkeerde hij de kring van gezins- en familieleden.
Van zondag op maandagnacht 1 augustus overleed hij zeer plotseling. Hij werd 71 jaar. Libbe Tjalma was een echt dorpsmens. It Heidenskip betekende veel voor hem en daarom heeft hij ook heel veel voor It Heidenskip betekend.
Hij zette zich met grote energie en veel toewijding in voor de dorpsgemeenschap. Hij zat in het bestuur van Dorpsbelang. Zat ook in de bouwkommissie van het Dorpshuis. Later in de beheerskommissie. het dorp had zijn hart.
Dat gold niet minder ook voor het werk in de gemeente van Jezus Christus. Twaalf jaar was hij ouderling. In die tijd had hij ook zitting in de hoorkommissie. Vele jaren, tot aan zijn dood toe, zat hij in het bestuur van de Inwendige Zending. Hij leefde met de kerk en gemeente mee. Tot het laatst toe.
Hij was een bijzonder mens. Met een eigen gevoel voor humor. "Je moest hem kennen", zei iemand, die zeer op hem gesteld was.
Voor zijn familie, maar in het bijzonder voor zijn vrouw en kinderen een groot verdriet, dat zomaar onaangekondigd in hun leven kwam. Wat is het dan een zegen als je kunt zeggen, zoals gebeurde, dat er zoveel is geweest waarvoor je dankbaar kunt zijn. Dankbaar voor dat goede 44-jarige huwelijks- en gezinsleven. de goede herinneringen zijn dan een balsem voor de grote pijn van dit sterven.
Zo zongen wij in die volle kerk van Koudum dan ook: "'k Wil U o God mijn dank betalen", gevolgd door "Tel uw zegeningen".
Na de rouwdienst hebben wij hem geleid naar zijn laatste rustplaats op het kerkhof te Koudum. Mag het Evangelie van de Goede Herder vrouw, kinderen en familie bemoedigen.
D. Nijenhuis
1995
Sjoerd Haitsma
Op maandag 27 februari is overleden ons gemeentelid Sjoerd Haitsma, uit de Finke. Hij was in januari 87 jaar geworden. De laatste jaren waren zwaar voor hem. Lang heeft hij zijn vrouw Marie kunnen helpen en verzorgen, maar dat werd toch te veel. Mevrouw Haitsma moest voor verpleging worden overgebracht naar Bloemkamp. Dit was voor hem bijna niet te accepteren. Zijn krachten namen af en dat wist hij. Hij verlangde ernaar om bij zijn Heiland te zijn. Dit gebed is nu verhoord.
Sinds 1933 waren Sjoerd en Marie getrouwd. Vanuit 't Heidenskip kwam de familie Haitsma in 1957 in Koudum wonen. Volop leefden ze mee in het dorp en de kerkelijke gemeenschap. Vele jaren was Sjoerd Haitsma actief in de Kerk als ouderling.
Op vrijdag 3 maart hebben we hem begraven bij de kerk. Vooraf hebben we hem herdacht in een dienst van Woord en Gebed. De God die bezongen wordt in ps 116 was ook de God van Sjoerd Haitsma. We zongen samen dat we Gods liefde door alles heen zien.
Onze gedachten gaan in het bijzonder naar Mevrouw Haitsma in Bloemkamp. We bidden om troost voor haar en voor hun beide kinderen en kleinkinderen.
Tineke Wildeboer-Meinders
Trijntje Noordenbos-Demmer
Als kinderen van oordeel zijn, dat de tweede moeder als een eigen moeder en grootmoeder voor hen geweest is en als zij dat dan ook nog in de rouwadvertentie vermelden, dan is dat een soort onderscheiding, die eer viel Trijntje Noordenbos-Demmer (Mariënacker 1) ten deel.
Van huis uit was zij verpleegster. Zij verliet als jong meisje Warns en de Zuid-Westhoek en volgde de verpleegstersopleiding aan het Diakonessenhuis in Amsterdam. Dat was in die tijd, zo'n zeventig jaar geleden niet niks. Het getuigt van voortvarendheid en durf. Ze belandde na verloop van tijd in de Wijkverpleging, werkte tijdens de oorlogsjaren in Zeeuws Vlaanderen.
Na de oorlog was de roep van it Heitelân zo onweerstaanbaar, dat zij als wijkverpleegster in Leeuwarden-Huizum ging werken. Maar niet alleen Friesland trok, ook de Zuidwesthoek, waar zij geboren en getogen was. Toen in Mariënacker een direktrice gevraagd werd, solliciteerde zij en ze kreeg de baan.
Een jaar later trad zij in het huwelijk met Johannes Noordenbos uit it Heidenskip. Zij werd niet alleen echtgenote, huisvrouw en boerin, maar ook moeder van 2 jonge kinderen. Buiten haar gezin maakt zij zich zeer verdienstelijk op kerkelijk en sociaal terrein. Ze was hoofd van de gezinsverzorging in de regio Zuid Westhoek. Had zitting in de Culturele Raad en was voorzitter van de meisjesvereniging in it Heidenskip.
Zaterdag 26 augustus overleed zij op 85 jarige leeftijd. Na een rouwdienst in onze kerk op woensdag 30 augustus hebben wij haar begeleid naar Goutum. De Here trooste de familie.
D. Nijenhuis
1996
Berend van der Veen
Op zondag 28 april is overleden ons gemeentelid Berend van der Veen, Oostenveldseweg 35, in de leeftijd van 58 jaar.
Willy en de kinderen schrijven op de rouwbrief: "Fan de libbenssymfony kriget nimmen in list".
Berend heeft een veelbewogen leven gehad. Hij kende de toppen van de bergen, maar ook de diepte van de dalen. "Gelijk het gras is ons kortstondig leven". Deze woorden zijn ontleend aan psalm 103.
In de dienst van Woord en Gebed, voorafgaande aan zijn begrafenis op vrijdag 3 mei hebben we dan ook troost gezocht bij deze psalm. De Heer wordt in deze psalm vergeleken met een vader die zich ontfermt over zijn kinderen. Die Heer ontfermt zich over Berend en met die Heer mogen Willy en de kinderen de toekomst tegemoet gaan. Wij wensen hen sterkte in deze tijd van rouw en gemis. Laten we als gemeente van diezelfde Heer om hen heenstaan.
Tineke Wildeboer-Meinders
Jacoba Lootsma-Kuipers
Jacoba Kuipers (Mariënacker 1) was nog maar drie jaar getrouwd, toen het grote verdriet in haar leven kwam. De boerderij in Herbayum, waar zij toen woonde, ging in vlammen op en haar man Bauke Cornelis Drayer overleed enkele dagen later aan een verwonding, die hij bij de opruimingswerkzaamheden opgelopen had. Zo bleef ze alleen achter met haar twee jonge kinderen. Tien jaar lang voorzag ze in haar levensonderhoud als huishoudster. Haar kinderen vonden onderdak bij haar ouders. Het zegt natuurlijk heel wat van haar instelling dat ze dat alles opbracht om zo de kost te verdienen.
Nadat ze in het huwelijk getreden was met Auke Lootsma kwam ze in Workum wonen.
De moeilijke weg, die zij moest gaan en het verdriet dat haar deel was heeft haar leven gekleurd. Als ze niet altijd voor iedereen bereikbaar was moet de oorzaak gezocht worden in de moeilijke tijden, die zij gekend heeft. 92 Jaar werd ze. Een gezegende leeftijd, waarin ze de rijkdom en liefde van kinderen, klein- en achterkleinkinderen mocht ervaren.
Dinsdag 18 juni overleed zij. Zaterdag 22 juni hebben wij haar ten grave gedragen na een rouwdienst in onze kerk, waarin zij zovele jaren verkeerd heeft onder de bediening van het Woord. Mag het Evangelie van de gekruisigde en opgestane Christus, Die onze levensweg kent en Die op die weg ook met ons mee wil gaan de familie tot troost zijn.
ds. D. Nijenhuis
Auke van Dam
Op 5 juli 1996 overleed broeder Auke van Dam in de leeftijd van 94 jaar. Hij is begraven in Warns, de plaats waar hij van oorsprong vandaan kwam. De begrafenis vond op woensdag 10 juli plaats en de dienst van Woord en Gebed die daaraan voorafging werd geleid door ds. J. Hoomoedt-Wesselink. In deze dienst werd Psalm 84 gelezen: "Hoe lieflijk zijn uw woningen, o Here der heerscharen, mijn ziel verlangt, ja smacht naar de voorhoven des Heren". Woorden die broeder van Dam na aan het hart lagen. Een levensgenieter. Tot aan het laatste toe. Wat dat betreft zullen we hem missen. Zijn grapjes, zijn vrolijkheid. Maar in het gemis denken we voornamelijk aan de kinderen van broeder van Dam. Wij hopen dat zij troost kunnen putten uit het geloof dat hun vader in zijn leven steeds droeg en nu verder gedragen heeft naar het licht. Zoals het stond afgedrukt op de liturgie: "Er zij licht!"
Ds. L. Roersma
Elisabeth Westerman-Zwerver
Zaterdag 31 augustus overleed in het Antoniusziekenhuis na een korte hevige ziekte Elisabeth Westerman-Zwerver, Jacob Binckesstraat 11. Zij was 87 jaar oud. Onze gedachten en ons medeleven gaan uit naar haar dochter Jikke, die na het overlijden van vader Jolle elf jaar geleden, nu na het sterven van Mem alleen achterblijft. Wij wensen haar veel sterkte toe in haar verdriet; moge de tekst uit Ps. 23 "Ook al ga ik door een dal van diepe duisternis, ik vrees geen kwaad, want Gij zijt bij mij", die vaker in diepe dalen voor het gezin Westerman tot steun is geweest, nu ook een houvast voor Jikke zijn. A.s. woensdag 4 september nemen we afscheid in de rouwdienst, die om 14.00 uur in de Martinikerk wordt gehouden.
W.B. Beekman
1997
Ruurd de Jong
Op 8 juli overleed ons gemeentelid Ruurd de Jong (Mariënacker 1), in de leeftijd van 84 jaar. Dat heengaan vond "toch nog plotseling" plaats, zoals in de rouwbrief vermeld werd. De afgelopen tijd waren er wel zorgen met betrekking tot De Jongs gezondheid, maar dat het zo snel zou gaan, had niemand verwacht. Dat betekent dan ook een gevoelig verlies voor mevrouw De Jong. Meer dan 58 jaar was het echtpaar getrouwd, en: gelukkig. De eerste tijd van het huwelijk woonden De Jong en zijn vrouw in It Heidenskip, waar hij arbeider bij de boer was; met genoegen, want hij hield van het boerenleven. De afgelopen jaren woonden ze in Workum, omringd door twee van de vier kinderen. Die kinderen (en kleinkinderen) zullen hun heit (en pake) ook missen. Want met dankbaarheid denken zij terug aan wat zij in deze man hebben ontvangen. Hij was een zorgzame heit en pake.
In de rouwdienst die in de Sint Gertrudiskerk gehouden werd, stonden we stil bij de trouwtekst van het echtpaar De Jong, psalm 119:105: "Uw Woord is eene lamp voor mijnen voet en een licht voor mijn pad." De Jong leefde bij Gods Woord, al sprak hij er niet vaak over. Hij was er zeker bij betrokken, door het kerkelijk leven en door het christelijk verenigingsleven. Zo is hij in It Heidenskip diaken en koster geweest en in Workum was hij lid van de mannenvereniging en het verjaringsfonds. In de overdenking mochten we horen, dat Gods Woord spreekt van Jezus Christus, het vleesgeworden Woord, de Weg naar het Vaderhuis met de vele woningen. In dat vertrouwen namen we afscheid van een lieve man, een zorgzame heit en pake, en voor velen iemand die zij zich zullen blijven herinneren als een rustige, vriendelijke en betrouwbare man. Mevrouw De Jong en de kinderen en kleinkinderen wensen we toe, dat Gods Woord ook voor hen een lamp voor hun voet en een licht op hun pad zal zijn.
Ds. J.D.Th. Wassenaar
1998
Durk de Jong
Op de avond van eerste Kerstdag, 25 december, is overleden ons gemeentelid Durk de Jong, in de leeftijd van 70 jaar. Durk de Jong woonde, samen met Kitty van Deutekom, aan de Oostenveldseweg 22. Omdat Durk langzaam maar zeker dement werd, was het nodig dat hij voor verzorging ging wonen in de Ielânen te Sneek. Drie jaar moest hij daar verblijven. We weten allemaal dat dit een zware tijd is geweest voor Kitty en de kinderen de Jong. Trouw hebben ze hem bezocht.
Op dinsdag 30 december hebben we hem begraven, bij zijn vrouw Akke Walda, die in 1977 al is overleden. We hebben over zijn leven nagedacht en we hebben troost gezocht bij elkaar en bij God. Jezus zegt: "Kom tot Mij, Ik zal u rust geven". Wij bidden om een weg voor Kitty, nu alles zo is veranderd door het sterven van Durk de Jong. Laten we als gemeente zorg en aandacht geven aan de kinderen en aan Kitty, nu ze door zo'n moeilijke periode van rouw gaan.
Tineke Wildeboer
Jeep Bakker
Op 9 oktober jl. overleed het gereformeerde gemeentelid Jeep Bakker (Breewarsdyk 4), in de leeftijd van 63 jaar. Dat gebeurde "na een leven van liefdevolle zorgen en werken in Gods wijngaard" en "na een gelukkig huwelijk van 38 jaar".
Wat betreft het werken in Gods wijngaard: de heer Bakker was onder meer jarenlang praeses van de gereformeerde kerkenraad. In die hoedanigheid hebben wij (wij als predikant, moderamen, kerkenraad en gemeente) vele malen met hem te maken gehad. Daarom wil ik hier aandacht besteden aan zijn heengaan.
Enkele dagen voor zijn sterven bezocht ik de heer Bakker in het ziekenhuis. Het was een gesprek met een man die er klaar voor was om te sterven. Hij kon afscheid nemen van zijn geliefden en zijn werk voor de kerk en het (christelijk) verenigingsleven kon hij loslaten.
Natuurlijk: het ging hem aan het hart; natuurlijk: hij heeft ook zijn moeilijke dagen gehad. Maar hij wist van het leven bij God, in eeuwigheid. In die overtuiging kon hij de dood onder ogen zien en alles overgeven.
De heer Bakker was gereformeerd (hier in de betekenis van "calvinistisch"), confessioneel, evangelisch genoeg om te beseffen, dat het niet om eigen verdienste(n) ging. Het was een kwestie van genade.
Afgelopen zondag heb ik in de preek die ik in de hervormde Dorpskerk in Leeuwarden-Huizum, mijn vorige gemeente, en in de Samen-op-Weg-kerk van Exmorra gehouden heb, stilgestaan bij "de christenreis naar de eeuwigheid". Ik memoreerde de uitspraak van een gemeentelid dat ernstig ziek was en op Friesonderkoelde wijze zei: "Wy moatte hjir in kear wei." Het is een zegen, als je met, uitzicht, perpectief hier vandaan kunt gaan. En zo ook een getuigenis kunt geven aan degenen die je zullen missen.
Als afsluiting van het gesprek met de heer Bakker heb ik het begin van psalm 27 gelezen: "De Here is mijn licht en mijn heil, voor wie zou ik vrezen?"
We wensen mevrouw Bakker en de verdere familie vertrouwen toe.
Ds. J.D.Th. Wassenaar
1999
Attje Smit-Deinum
Ze had een moeilijk leven. Vele jaren was zij ziek. Zij had 35 jaar reuma. En die ziekte heeft uiteraard in hoge mate het leven van Attje Smit-Deinum (Heidenskipsterdyk 51) bepaald. Ze werd steeds meer afhankelijk van anderen. Gaandeweg was zij tot steeds minder in staat. Kon de dingen niet meer doen, die zij zo graag deed. Handwerken. Orgelspelen. Lezen. Medische ingrepen, opnames in het ziekenhuis en operaties (nog maar enkele weken geleden) waren telkens weer noodzakelijk.
De laatste 5 maanden verbleef zij in het ziekenhuis te Sneek en in Bloemkamp te Bolsward. Ze miste "het land, waar de luchten het mooist zijn", zoals ze dat placht uit te drukken. En dat land onder die luchten was It Heidenskip. Op de boerderij, waar ze woonde en werkte samen met haar man en kinderen, was ze geboren en getogen. Ze voelde zich met het bedrijf, het werk op de boerderij ten zeerste verbonden. Hoe opvallend was het niet, dat ze nooit klaagde over haar ziekte. Ze berustte. Vanuit haar geloofsovertuiging.
Woensdag 25 augustus overleed zij in het ziekenhuis te Sneek. Ze werd 73 jaar. Ze was, zoals de rouwkaart vermeldde, aan het einde van haar krachten. Een man en kinderen moeten een vrouw missen, die van "onschatbare waarde" geweest is voor haar gezin. Een vrouw, die zorgzaam was. Die in alle bescheidenheid, "zonder drukte" in het leven stond. Voor haar man, die bijna 50 jaar met haar getrouwd was, en voor haar kinderen, die een lieve moeder en ook beppe moeten missen, een groot verlies. Maandag 30 augustus hebben wij haar na een rouwdienst in de Gereformeerde kerk te Workum ten grave gedragen. Mogen de woorden van psalm 73 de familie tot troost zijn:
 |
Nochtans zal ik bestendig bij U zijn, |
|
Gij hebt mijn rechterhand gevat |
D. Nijenhuis
Janna de Vries-Tjalma
Energiek en behulpzaam, zo hebben bij haar leven geschetst in de dienst van Woord en Gebed van 27 september j.l.
Geboren in 1913 als boerendochter in Nijega H.O., het tegenwoordige Elahuizen. In haar jeugd raakt zij gauw bekend met het vele werk op een boerderij en zij deed dat graag. De ijver waarmee zij werkte heeft zij haar leven lang behouden. Tot op hoge leeftijd wilde zij graag iets doen voor mensen, en zij deed dat met plezier. Werken was ook helend voor haar wanneer leed haar leven overschaduwde: de dood van een jong kind, de dood van haar man, de dood van zoon Thijs. De verwerkte zij door te werken en... te lezen. Te lezen in de Bijbel, die vol lag met briefjes en aantekeningen.
Ten afscheid hebben wij teksten gelezen uit Prediker en uit Openbaring "en ik zag een nieuwe hemel en een nieuwe aarde".
Trudy Bouwsma-Versluis
Jolling Smit
Op 23 november jl., een dag voor zijn 75-ste verjaardag, overleed ons gemeentelid Jolling Smit (Heidenskipsterdyk 51). Dat gebeurde in het ziekenhuis in Sneek, waar hij enige tijd geleden opgenomen was. Maar niemand had verwacht, dat het einde van zijn aardse leven zo snel zou komen.
Overigens: nog geen drie maanden na het heengaan van zijn vrouw. Wat dan ook een zwaar verlies voor de kinderen en de kleinkinderen betekent.
Jolling Smit werd in Hardenberg geboren. Daarna heeft hij overal en nergens gewoond, als jongeman werkzaam in de functie van 'boerefeint'. Later werd hij boer, jarenlang in It Heidenskip. Sinds 1987 was hij hobbyboer. Hij hield van zijn beesten, de 'hynders' en al het andere vee, kleinvee. Hoe graag ging hij er naar toe, bijvoorbeeld samen met zijn pakesizzers! Zij zullen hem zeker missen. De kinderen niet minder. Die verliezen in hun vader een lieve, zorgzame man. Zij zullen meteen toegeven, dat hun vader niet altijd gemakkelijk was. Hij was soms heel eigenzinnig. Maar de dankbaarheid voor zijn inzet en toewijding overheerst.
Smit was een kerkelijk meelevend man. Hij is ook diaken en ouderling geweest, in de gereformeerde kerk van It Heidenskip. Over zijn persoonlijk geloof uitte hij zich zelden. Maar geldt niet, dat stille wateren diepe gronden hebben? Hoe dat ook zij: Smit wist, dat de Here God de herder van zijn leven was. (In de rouwdienst, die op 27 november in de gereformeerde kerk van Workum gehouden werd, stonden we stil bij psalm 23 over de Here God als herder.) Mogen de kinderen en de kleinkinderen die zorg van Godswege ook ervaren, nu zij in rouw gedompeld zijn.
Ds. Wassenaar
2000
Beitske Dijkstra-Kooistra
Maandag 27 december overleed in de leeftijd van 83 jaar ons gemeentelid Beitske Dijkstra-Kooistra, van de Zwarteweg 15. Tot voor twee jaren was zij op de warme zeer betrokken wijze die haar kenmerkten, actief in de gemeenschap van dorp, buurt en kerk. De beide afgelopen jaren waren moeilijk voor haar; volstrekte doofheid en afnemende krachten bonden haar aan huis. Onze gedachten gaan uit naar haar kinderen en kleinkinderen die in haar een liefdevolle en zorgzame mem en beppe verliezen, spil van het gezin. Afgelopen donderdag 30 december namen we afscheid van haar met de bijbeltekst die zij zelf voor dit moment heeft uitgekozen: Johannes 3:16 "want alzo lief heeft God de wereld gehad..."
Moge God allen die om haar rouwen troosten in het verdriet.
Wim Beekman
2001
Antje van der Wal-Boersma
Op 5 januari overleed ons gemeentelid mevrouw Antje van der Wal-Boersma (Heidenskipsterdyk 18), in de leeftijd van 87 jaar.
"Ouderdom komt met gebreken", zeggen wij nog wel eens. Iemand die dat aan den lijve ondervonden heeft, was mevrouw Van der Wal, vooral het laatste halfjaar van haar leven. Eerst thuis, aan de Heidenskipsterdyk, later in het Sneker ziekenhuis, en dan nog een paar dagen in het Teatskehûs in Blauwhuis. Een moeilijke periode. Maar: we hebben mevrouw Van der Wal nooit horen klagen. Ze was een tevreden vrouw, die ook in dankbaarheid op haar leven kon terugzien. Dan moet vooral de band met de bern, de beppe- en oerbeppesizzers genoemd worden. Ze genoot van haar "neiteam". Trouwens ook van de contacten met talloze andere mensen die haar dierbaar waren.
In de rouwdienst lazen we psalm 71, met onder meer de zin: "O God, gij hebt mij onderwezen van mijn jeugd aan, tot nu toe verkondig ik uw wonderen; wil mij dan ook tot mijn ouderdom en grijsheid, O God, niet verlaten, totdat ik aan dit geslacht uw arm verkondig, aan ieder die komt, uw sterkte."
Mevrouw Van der Wal heeft ook in de ouderdom en grijsheid Gods nabijheid ervaren. In geloofsvertrouwen en geloofsovergave is ze heengegaan: ze wist, dat er meer is dan alleen het aardse leven. Ze hoopte, dat ook haar kinderen en verdere familie uit die overtuiging zouden leven, al was ze daarin niet "prekerig" of "drammerig". Mag het "neiteam" inderdaad troost putten uit en kracht ontlenen aan het geloof in Jezus Christus, de opgestane Heer!
Ds. J.D.Th. Wassenaar
Annigje Noordenbos-Breimer
Het is een zegen als je moeder oud mag worden in een redelijke gezondheid. Dankbaar mag je zijn als je van je moeder op de rouwkaart kunt zetten: "Har leafde foar ús wie oprjocht." Zo hebben de kinderen en kleinkinderen de liefde van Annigje Noordbenbos-Breimer ("Nij Mariënacker") ervaren. Maandag 29 januari overleed zij onverwachts. Bijna 92 jaar oud. Ze groeide op in een groot gezin in Wyckel. Ze leerde al heel vroeg, dat ze de handen uit de mouwen moest steken. Als meisje van twaalf moest ze 's morgens om vier uur melken. Onvoorstelbaar in onze tijd. Tegelijkertijd was er ook de warmte van het ouderlijk huis. Waar veel gemusiceerd en gezongen werd.
Niet lang na haar huwelijk met Piet Johannes Noordenbos verhuisde ze vlak na de oorlog naar It Heidenskip. Ze was zoals de rouwkaart vermeldt, een "leave en soarchsume mem". Fatsoen en respect voor anderen was haar opvoedingsdevies. Veel aandacht was er ook voor de dorps- en kerkelijke gemeenschap. Ze nam er actief aan deel. Haar leven werd gestempeld door haar geloofsovertuiging. Het geloof was de brond waaruit zij putte. "Har leauwen wie in stipe oant har lêste dei". Ze leefde 's zondags en door de week mee met de gemeente van Jezus Christus. Vrijdag 2 februari hebben wij haar na een rouwdienst in de hervormde kerk naar haar laatste rustplaats te Workum begeleid. Mag de familie zich getroost weten door Hem, van Wie onze hulp is.
D. Nijenhuis
Cornelis Bosma
Op 2 februari overleed plotseling Cornelis Bosma in de leeftijd van 78 jaar. Hij kreeg op zijn 54ste jaar een eerste hartinfarct en moest toen stoppen met zijn werk als boerenarbeider, maar als hij het rustig aan deed was er geen reden tot ongerustheid. De veranderingen van werk en leven doorstond hij goed en hij werd een niet meer te missen pijler thuis in zijn gezin. Zijn kookkunsten en zijn warme aanwezigheid, zijn belangstelling voor de wereld en natuur, en zijn creatieve oplossingen voor veel praktische problemen in huis, daar hebben zijn vrouw en kinderen van genoten en niet in het minst hijzelf. Hij kwam van de boerderij bij Wyckel. Ze trouwden in 1949 in Lemmer. Ze woonden respectievelijk in Nijega, it Heidenskip, Gaast en 39 jaar in Koudum met inmiddels 7 kinderen.
Er werden na zijn overlijden veel herinneringen opgehaald en een mooie geestelijke vrucht leek ons de gave van de zachtmoedigheid die hem typeerde. De zachtmoedigen zullen het land beërven staat er in de Zaligsprekingen. Met dit woord, en met het woord van Jezus dat God de bloemen in het veld mooier kleed dan Salomo, hoeveel te meer zijn wij dus waardevol voor Hem! En met het woord: Oordeelt niet, dan zal God ook niet oordelen over u (Matth. 7:1) namen wij afscheid van hem. Dat laatste heeft hij waar gemaakt en zo was er voor hem vrede en voor hen die hij achterliet ondanks veel verdriet ook. Wij wensen mevrouw Bosma, de kinderen en kleinkinderen Gods troost toe.
Pastor J. de Jong
Durkje Haanstra-Eekma
In de op 7 februari gehouden rouwdienst die aan de begrafenis van mevrouw Durkje Haanstra-Eekma voorafging, stonden we stil bij het eerste vers van psalm 27, de trouwtekst van het echtpaar Haanstra: "Zo de Here het huis niet bouwt tevergeefs arbeiden zijn bouwlieden daaraan." Met andere woorden: "aan 's Heren zegen is het al gelegen".
Zegen heeft mevrouw Haanstra in haar leven ondervonden, vooral in man, bern en beppesizzers. In hen heeft ze veel geluk gevonden. Ook van tal van werkzaamheden en bezigheden heeft ze genoten. Maar wie het leven van mevrouw Haanstra overziet, moet vaststellen, dat zij de schaduwzijde vanhet menselijk bestaan ook gekend heeft: ze heeft heel wat moeten doorstaan. Ik noem het feit dat zij vorig jaar haar dochter Jitske moest missen. Ik noem het gegeven dat ze met talloze problemen met de gezondheid geconfronteerd is.
Mevrouw Haanstra was een zorgzame vrouw, die zich volledig voor haar gezin ingezet heeft. Ze was ook een zorgelijke vrouw, die over haar gezin ingezeten heeft. Dat kwam natuurlijk ook door de verdrietige omstandigheden waarin ze vele malen verkeerde. Dan kostte het haar moeite om steeds weer de spankracht op te brengen om verder te gaan. Goddank is mevrouw Haanstra voor opstandigheid en verbittering bewaard gebleven. En: ze is in alle rust en vrede heengegaan. Vrij van alle zorgen...
Het overlijden van mevouw Haanstra gebeurde "toch nog plotseling". Voor haar man en kinderen een hele slag. Dat zij troost mogen putten uit het evangelie van Jezus Christus, de levende Heer!
Ds. J.D.Th. Wassenaar
Antje van der Wal-Kampen
Ervaringen in de jeugd kunnen zeer bepalend zijn voor het latere leven. Gebeurtenissen en situaties in een vroeg stadium van een mensenleven kunnen het latere leven belasten. Zozeer dat men zelfs het woord "traumatisch" kan bezigen. Dat woord was volgens de kinderen van Antje van der Wal-Kampen (Mariënacker 1) ook in bijzondere zin van toepassing op het leven van hun moeder. Immers zorg en verdriet stempelden haar leven vanaf haar vroege jeugd. Nam ze met zich mee.
Wellicht was dat de oorzaak van, dat ze er wel eens moeite mee had om de dingen minder zorgelijk te zien. De attack, die zij ruim twintig jaar geleden kreeg, had tot gevolg, dat zij de rest van haar leven moeilijk kon communiceren. Dat was voor de familie een grote zorg. En uiteraard voor haar zelf een groot verdriet. De kinderen zeiden: "Jammer, dat zij niet meer praten kon, want ze had veel te vertellen". Dat zal ook de reden geweest zijn, dat ze nooit van haar kamer kwam. In Gertrudis niet. In Mariënacker niet. Zo leefde zij in haar zelf gekozen isolement. Niemand hoefde met haar handicap geconfronteerd te worden. Maar dat alles deed niets af aan haar belangstelling voor de wereld om haar heen. Voor het fourage-bedrijf ook, dat zij samen met haar man had opgebouwd in It Heidenskip. En dat nu door kinderen voortgezet werd. Voor het wel en wee van It Heidenskip. Ook voor het kerkelijk leven. Want al kon dat niet meer ter kerke, ze leefde mee met de gemeente. Was het een leven, waarin moeite vooral de laatste jaren in bijzondere zin haar deel was, ze was daarin gezegend dat zij groot- en overgrootmoeder mocht zijn.
Donderdag 4 oktober overleed zij. Ruim 93 jaar oud. Op de kaart staan de woorden uit de liederenbundel van Johannes de Heer. Liederen, die zij graag zong. "Ik zie een poort wijd openstaan." Een lied met een voor haar bijzondere betekenis. Zij had, zo zei ze, op een bepaald moment van haar leven, "de poort van de hemel open gezien" en "het licht aan de andere kant" aanschouwd.
Dinsdag 9 oktober hebben wij haar na een rouwdienst in de Hervormde kerk te Workum begeleid naar haar laatste rustplaats. Moge de familie zich getroost weten door de belofte van het Evangelie, dat er een nieuwe hemel en een nieuwe aarde komt, waarin de dood niet meer zal zijn, noch rouw, noch geklaag en dat God alle tranen van de ogen zal afwissen.
D. Nijenhuis
2002
Sijke Venema-Zwerver
Op 31 december, de familiedag en geboortedag van "hait" Gerlof Venema hebben we met en rond bovenstaande woorden - in een goed bezette Martinikerk - afscheid genomen van een zorgzame, lieve mem, beppe en tante: Sijke Venema-Zwerver.
Op de tweede kerstdag - 26 december 2001 - ging zij heen en op de kaart stonden de volgende woorden:
|
Heer, ik dank u voor mijn leven |
|
voor de zon van elke dag; |
|
voor wie mij het naaste bleven |
|
voor het lied dat U mij gaf. |
Vorig jaar overleed haar man en sindsdien ging het met Sijke snel bergafwaards; 8 keer werd zij opgenomen in het ziekenhuis, maar ook dan laat ze zich nog niet klein krijgen. "De kinderen moeten thuis kunnen komen" vindt ze. Om die kinderen en kleinkinderen - haar allergrootste schat - zou ze nog jaren willen leven.
Wij bidden om troost voor allen, die haar "het naaste bleven en zoor heel dierbaar waren" en daarbij willen we ook haar trouwe vriendin niet vergeten, die haar ook ze heel erg missen zal.
Moge Sijke Venema rusten in vrede.
Namens de kerkenraad,
Map Vermeulen en Baukje Fennema
Haintje Feike Kuipers
Op 29 december overleed ons gemeentelid Haintje Feike Kuipers (Aldewei 19), in de leeftijd van 88 jaar.
Verreweg het grootste deel van zijn leven heeft de heer Kuipers temidden van de grazige weiden en de rustige wateren van It Heidenskip gewoond en gewerkt. Dat laatste als boer; en: als liefhebber van paarden. Het waren gelukkige, gezegende jaren, hoewel de heer Kuipers en zijn vrouw Sijke Kuipers-van Dijk ook veel verdriet gekend hebben: ik noem het feit dat zij een jongetje moesten missen.
Nadat de heer Kuipers met zijn boerenbedrijf gestopt was, vertrok het echtpaar naar de Workumer Aldewei. Een tijd van genieten van werkzaamheden en bezigheden brak aan, en vooral ook van genieten van de bern en de (oer)pake- en beppesizzers. Maar de laatste jaren waren zwaar: de longen van de heer Kuipers werkten steeds minder, zodat hij een kwetsbaar bestaan leidde. Het werd een leven tussen hoop en vrees. Soms was de heer Kuipers zo benauwd, dat hij maar hij maar één wens had: "door de Here Jezus opgehaald worden", zoals hij het zelf formuleerde.
De heer Kuipers was een gelovige man, die zijn beperkingen in vertrouwen op de Here God gedragen heeft. Dat bewaarde hem voor opstandigheid en verbittering. Ook al had hij wel eens "in misse dei" en kan hij "prottelich", uit de hoek komen, zijn in het algemeen "fleurige" houding maakt toch, dat het huwelijks-, gezins- en familieleven goed bleef. Voor de familie is het dan ook een heel gemis om zonder hun "karakteristieke" man, heit en (oer)pake verder te moeten.
De rouwdienst werd op donderdag 3 januari in de Gertrudiskerk gehouden. Daar lazen we psalm 23, over Gods nabijheid "in een dal der schaduwe des doods". De teraardebestelling van de heer Kuipers geschiedde op de Algemene Begraafplaats. Degenen die deze "hynsteman" gekend hebben, zullen zich er niet over verbazen, dat de tocht naar de begraafplaats "mei hynder en wein" ("wein" in dit geval de lijkkoets) afgelegd werd...
Ds. J.D.Th. Wassenaar
Tietje Hoekstra-Kampen
Tietje Hoekstra-Kampen, de Finke C11.
Ze mocht de gezegende leeftijd van 93 jaar bereiken. In het ziekenhuis te Sneek kwam nog vrij onverwacht haar levenseinde op de middag van 28 januari j.l.
Geboren in It Heidenskip trouwde ze daar op 30 mei 1947 met een jonge boer uit Hartwert: Tiberias Cornelis Hoekstra. Na hun huwelijk kwam ze op de boerderij in Hartwert te wonen en daar werd in 1948 hun enige zoon geboren.
De jaren van het genieten van de rust lagen in Sneek waar haar man in 1987 kwam te overlijden. Wat haar man helaas niet meer mocht meemaken was het huwelijk van hun enige zoon en de geboorte van een pake- en beppesizzer. Mevrouw Hoekstra had een opgewekte natuur en we mogen haar herinneren als een tevreden en dankbare vrouw. Lichamelijk en geestelijk was ze sterk. In de trouwbijbel had zij enkele teksten onderstreept die getuigden van haar geloofsovertuiging. Eén van die teksten was het woord van Paulus aan Timontheus: "Ik heb de goede strijd gestreden, ik heb mijn loop ten einde gebracht, ik heb het geloof behouden" (2 Tim. 4 : 7). Dit woord was de tekst in de dankdienst op 1 februari in de kerk te Burgwerd. Na de dienst die werd geleid door haar neef: Ds. T.C. Veninga uit Ommen vond de teraardebestelling plaats op de familiebegraafplaats te Hartwert.
Ds. T.C. Veninga
Afke de Jong-Fekkes
Eigenlijk was de dienst, waarin we op Vrijdag 15 februari afscheid namen van Afke de Jong-Fekkes (Mariënacker 9, De Hosta) een dankdienst voor het leven van een lieve moeder en schoonmoeder, beppe, die ook oerbeppe mocht zijn. Zo stond het dan wel niet op de liturgie. Maar als ik haar kinderen zo beluisterde, had dat er op mogen staan. Een dankdienst voor het leven van een moeder, waarvan de kinderen zeiden, dat het een gezegend leven was. Daarom mocht het van de kinderen ook een "blijde" dienst zijn! Op zeer jonge leeftijd verhuisd naar It Heidenskip, voelde zij zich heel haar leven een echte Heidenskipster. Daar heeft ze het grootste deel van haar leven gewoond en gewerkt. Samen met haar man Ruurd de Jong.
Ze was vele jaren lid van de vrouwenvereniging "Helpt Elkander". Van het koor "De Lofstem" ook. Beiden, man en vrouw waren ze kerkelijk en maatschappelijk zeer betrokken bij die gemeenschap. Vele jaren waren zij er samen koster en kosteres. En zij kwamen dat met grote liefde en toewijding na.
In 1971 verhuisden zij naar Workum.. Ook hier leefden zij mee met de gemeente. De kerkelijke gemeente had een grote plaats in haar hart. Weinig Zondagen, dat ze niet in de kerk was. Daarin maakte zij de trouwtekst waar, die zij meekreeg: "Uw Woord is eene lamp voor mijnen voet en een licht voor mijn pad" (Ps. 119:105). Ze kon de dingen duidelijk zeggen. Met humor ook. De laatste jaren waren moeilijk voor haar. De jaren dat ze alleen was, na het overlijden van haar man in 1997. Dinsdag 12 Februari overleed zij. Ze werd ruim 89 jaar. 15 Februari hebben wij haar na de rouwdienst in onze kerk ten grave gedragen op de Algemene begraafplaats.
Mogen het Evangelie en de goede herinneringen de familie troosten.
ds. D. Nijenhuis
Freerk Dijkstra
Het eerste dat Freerk Dijkstra (Mariënacker 1) kocht, na de brand waarbij zijn hele boerderij in It Heidenskip in vlammen opging, was de Bijbel. En dat tekende hem. De Bijbeltekst, die hij meekreeg bij zijn huwelijk met Doetje Hylkema, "Uw Woord is een lamp voor mijn voet en een licht op mijn pad" was waarheid voor hem. Aan dat Woord wilde hij trouw zijn. In het gesprek, dat de familie en ik met elkaar hadden, waren "liefde" en "trouw" twee sleutelwoorden. Die beide begrippen kenmerkten zijn leven en zijn werken. In het gezin. In zijn werk op de boerderij. In zijn meeleven met de kerkelijke gemeente in It Heidenskip en in Koudum. In het opvangen van onderduikers in de oorlog. In de begeleiding van zijn vrouw met name ook de laatste tijd. In het gezinsleven hebben èn de boerderijbrand èn het ernstige letsel, dat een dochter op jonge leeftijd opliep, lang nagewerkt. Dankbaar mogen vrouw en kinderen zijn, dat er naast dat verdriet zoveel goede herinneringen zijn. Herinneringen aan een man en vader, die er altijd was voor zijn gezin. Die liefde had voor zijn bloemen, zijn land en zijn beesten.
In 1976 werd de betekenis van de naam van de boerderij "Linquenda" (Hetgeen verlaten moet worden) werkelijkheid voor hem. Dat afscheid viel hem zwaar. Zo verhuisden men en vrouw naar Koudum, waar ze beiden 25 jaar genoten van hun vrije tijd.
In verband met de ziekte van zijn vrouw kwamen zij September j.l. in Mariënacker wonen. Daar mochten ze ook hun 60-jarige huwelijksjubileum vieren.
Na een verblijf van een week in het ziekenhuis te Sneek, overleed hij Zondag 17 Februari ruim 88 jaar oud. Donderdag 21 Februari hebben wij in een rouwdienst in de Hervormde kerk afscheid genomen van deze markante man. De teraardebestelling vond aansluitend plaats op de Algemene begraafplaats te Koudum.
Mogen zijn vrouw en kinderen zich getroost weten door de belofte van het Evangelie.
D. Nijenhuis
Ytje Feenstra-Hylkema
Op 25 februari j.l. overleed ons gemeentelid Ytje Feenstra-Hylkema in de leeftijd van 79 jaar. De laatste jaren woonde ze in de Bloemkamp. Maar verder bijna haar hele leven op de Bovenweg 1.
Ze was geboren in 't Heidenskip in een gezin van 5 kinderen. Als boeredochter. Haar ouders kochten het huis op de Bovenweg 1 in Koudum. Zij trouwde Jan Feenstra die boekhouder was voor verschillende zuivelfabrieken en het maatschappelijk werk.
Ze woonden bij haar ouders in en kregen 3 kinderen: Margriet, Piet en Anneke. Ook kreeg ze 5 kleinkinderen. Ytje zorgde voor haar eigen gezin en voor haar ouders. Er was altijd veel gezelligheid bij de Feenstra's. Omdat enkele zaken ook thuis werden gedaan, de thuisverzorgsters haalden hun loon bij de boekhouder aan huis, zorgde zij voor de ontvangst.
Sinds 1976 was ze weduwe. Het verlies was een groot verdriet. Ytje was een hele lieve Mem. En een zeer bescheiden vrouw. Ze leefde op de achtergrond en genoot van de kleine kinderen. Het ouder worden was voor haar niet zo'n grote inbreuk omdat ze er van hield thuis te zijn en naar de TV te kijken, vooral naar sport. Schaatsen en tennissen en over voetbal wist ze heel veel. Een goed leven met vrienden en buren daar genoot ze van. Na de kerkdienst werd er vaak soep gegeten met elkaar en omdat de gehaktballetjes van Hidde Koornstra onovertreffelijk waren was het iedere zondag een kunst er zoveel mogelijk op je bord te krijgen. De laatste jaren kon ze met de kinderen mee naar de zon en dat deed haar goed in verband met haar reuma.
Doordat ze geopereerd werd, moest ze naar de Bloemkamp revalideren, hetgeen door complicaties niet meer lukte. Toch zou ze binnenkort terugkomen naar Koudum. Onverwachts is ze nu heengegaan.
We namen afscheid van haar met het woord over de liefde uit Johannes 15 : 12. Zo was haar leven. De onbaatzuchtige liefde straalde ze uit. Een mens om bij thuis te zijn dat was ze. Een mens die makkelijk haar plaatsje afstond om een ander een plaatsje te geven. In dat alles was ze een echte Mem. De kinderen en kleinkinderen, en de neven en nichten hebben haar liefdevol uitgeleide gedaan. We willen hen ondersteunen in ons gebed, want het is nu een lege plek. Alles is toch anders geworden.
Pastor Jantine de Jong
2003
Dieuwke Couperus-Finnema
"Drôvich, mar mei in gefoel fan tankberens dat wy har sa lang behâlde mochten, litte wy jimme witte dat rêstich fan ús hinnegien is, ús leave mem, beppe en oerbeppe."
Dat stond boven de rouwkaart, waarin de kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen meedeelden, dat Dieuwke Couperus-Finnema (Mariënacker 1) op dinsdag 4 februari overleden was. Weer een van die oudere gemeenteleden, die het aan den lijve ondervonden, wat het betekende om amper van de lagere school, bij een boer "besteld" te worden. Ook zij kende de dertiger jaren, waarin er financieel geen of heel weinig mogelijkheden waren om onbezorgd te kunnen leven. Niet alleen die jaren. Ook de oorlogsjaren en de tijd daarna. Zo had ze geleerd om zuinig te zijn en weinig voor zichzelf te vragen. De kinderen zeiden: "Die ervaring werkt door in heel haar verdere leven." In de moeilijke tijden, die er in haar leven waren, was haar geloof haar tot grote steun.
Ze sprak niet veel over haar geloofsleven. Ze zong er wel van! En ook veel! Niet klagen maar dragen en vragen om kracht. Dat advies gaf ze haar kinderen mee. In het geloof moest je worden als een kind, dat was haar diepste overtuiging. Tientallen jaren kwam ze helemaal vanaf het einde van de Alddyk iedere Zondag naar de kerk. Op de fiets. Door weer en wind. En dat tot op zeer hoge leeftijd. Na het overlijden van haar man Pieter Hielke Couperus, nu 22 jaar geleden, bleef zij op de boerderij wonen, samen met haar zoon Doeke. Zij deed het huishouden voor hem. En hij paste op haar. Drie jaar geleden verhuisde zij naar Mariënacker. Dat was voor haar, die altijd op de "romte" woonde, wennen! Zij bereikte de leeftijd van ruim 89 jaar.
Vrijdag 7 februari hebben wij haar, na een rouwdienst in de Hervormde kerk, tern grave gedragen. Mogen de woorden van "mems" psalm (Ps. 23) de kinderen en familie troosten. Ook haar kinderen en kleinkinderen in Nieuw Zeeland.
D. Nijenhuis
Wiebe Wink
Op 2 juli kwam een einde aan het aardse leven van ons gemeentelid Wiebe Wink (Brânburren 6), die 74 jaar werd.
Wiebe Wink werd in It Heidenskip geboren, waar hij de rest van zijn leven zou blijven, uitgezonderd diverse uitstapjes, bijvoorbeeld de vakantieverblijven op Terschelling. De langste tijd van zijn leven was hij werkzaam als schilder. In zijn vrije tijd had hij zijn vele hobby's. Hij genoot vooral van de natuur. De laatste tien jaren van het leven van Wink waren niet de gemakkelijkste. Hij kreeg nogal wat problemen met zijn gezondheid. Toen hij 64 jaar was, moest een voet geamputeerd worden. Verder kreeg hij meer en meer te maken met vermindering van zijn gezichtsvermogen. Daar kwam nog prostaatkanker bij. Maar gelukkig werd Wink bewaard voor opstandigheid of verbittering. Samen met zijn vrouw en zijn zoon Meije had hij het goed.
Wink was een gemoedelijke, vriendelijke man. Aan de andere kant had het feit dat hij van zijn hart geen moordkuil maakte, nogal eens tot gevolg, dat conflicten met deze of gene ontstonden. Dat had ook invloed op zijn kerkelijke betrokkenheid in It Heidenskip. Maar het geloof heeft hij (beter gezegd: heeft hem) altijd vastgehouden.
De rouwdienst vond op 7 juli plaats. Ondanks mijn studieverlof heb ik die geleid, omdat Wink de wens daartoe al geruime tijd geleden te kennen gegeven had. In de dienst stond Psalm 139 centraal. Naar dat lied verwijst de zin op de rouwbrief: "Heer ik kom zoals ik ben." In dat vertrouwen wist Wink zicht bij de Here God geborgen. Datzelfde vertrouwen wensen wij zijn vrouw en Meije toe.
ds. J.D.Th. Wassenaar
Tjitte Lolke Folkertsma
"Nei in tige warber libben ferstoarn." Dat stond op de rouwkaart, waarin de kinderen van Tjitte Lolke Folkertsma (Súd 53) meedeelden, dat hun vader overleden was. Dat kenmerkte zijn leven. Dat hij altijd bezig was. Altijd keihard gewerkt heeft. "Juist ook om te overleven", zeiden z'n kinderen. En dat eigenlijk vanaf zijn twaalfde jaar. Hij had zijn zaken op orde. "Tige presys en tige kreas." Met hart voor de zaak. Kortom een goede boer. Al had hij, zeiden de kinderen, wel af en toe moeite om mee te komen met de moderne tijd. Dat "bezig zijn" bepaalde ook zijn leven na zijn pensioen. Hij deed allerlei klusjes bij zijn kinderen, familie en vrienden. Was bij de Kluners. En ook voor onze gemeente was hij altijd bereid iets te doen. Zo verrichtte hij vele malen hand- en spandiensten voor de kerk. (In een kooi tot boven in de nok van de kerk!) Waaronder de jaarlijkse schoonmaakbeurt! En dat alles altijd met veel toewijding! Na zijn pensionering genoot hij echter ook van zijn vrije tijd. Hij ging toen voor het eerst op vakantie. Een activiteit, waarvoor hij zich daarvóór geen tijd gunde. Hij bleef ook zingen in het koor "De Lofstem", waarvan hij al zo'n kleine veertig jaar lid was.
In mei 2000 overleed zijn vrouw, Anna Haagsma, met wie hij 47 jaar gelukkig getrouwd was. Hij had het daar zo moeilijk mee, dat klachten van psychische aard daarvan het gevolg waren. Ziekenhuisopname zelfs. Het was kort na die tijd, dat zich bij hem de verschijnselen van een ernstige ziekte openbaarden.
Liet hij wellicht niet altijd zien wat hem innerlijk bewoog, hij liet wel duidelijk merken, dat hij trots was op zijn zeven kinderen. Dankbaar dat ze zich in het leven konden redden. Dankbaar was hij ook, dat hij zovele jaren gelukkig getrouwd geweest mocht zijn. Nog niet zo lang geleden zei hij tegen zijn kinderen, dat hij een mooi leven had gehad. In mevrouw G. Gietema-de Boer vond hij de afgelopen jaren een goede vriendschap. Zo waren zij elkaar tot hulp en steun.
Voor wie hem de laatste tijd ontmoette was het duidelijk merkbaar dat zijn gezondheid zeer te wensen overliet. Donderdag 3 juli werd hij opgenomen in het ziekenhuis te Sneek. Zondag 13 juli overleed hij toch nog onverwachts. Hij bereikte de leeftijd van ruim 80 jaar. De kinderen en kleinkinderen verliezen in hem een lieve en toegewijde heit en pake. Mevrouw Gietema moest afscheid nemen van een goede vriend. Onze gemeentel verloor in hem een zeer trouw en meelevend lid.
Donderdagmiddag 17 juli vond de rouwdienst plaats in onze kerk. Wij overdachten het Schriftwoord, waarin de psalmist zeg, dat de Here onze Bewaarder is. Aansluitend hebben wij hem begeleid naar zijn laatste rustplaats op de Algemene Begraafplaats te Workum. Mogen allen, die van hem hielden, zich getroost weten door het Evangelie.
D. Nijenhuis
Richolt Postma
Het leek wel alsof de tijd daar stil gestaan had. Achter in het land tegen de Sânmar. In It Heidenskip. Dat stille kleine huisje. Die schilderachtige omgeving. Ver van onze gehaaste en van stress bezwangerde tijd. Ze hebben er beiden hun leven lang gewoond. De beide broers, Wiebren (die zeer belezen was. Ds. Vroegindeweij vertelde eens, dat hij beide broers een keer onverwacht bezocht en dat Wiebren op dat moment het nog maar net uitgekomen, toen nog in het Duits geschreven, standaardwerk van professor Oberman over Luther aan het lezen was!) en Richolt Postma. Ze leefden daar in alle eenvoud en soberheid. En na het overlijden van Wiebren zette Richolt dat levenspatroon voort. Er was wel waterleiding, maar Richolt Postma gebruikte altijd het water uit de regenwaterbak. Ze verbouwden hun eigen groenten. De familie zei: "Het was allemaal heel ouderwets." Daar in It Heidenskip heeft Richolt Postma eigenlijk zijn hele leven gewoond. Tot zijn negentigste. Toen werd verhuizing naar Mariënacker noodzakelijk.
Zijn leven werd in hoge mate gekenmerkt door het woordje "trouw". Trouw was hij aan mensen, die in zijn zeer lange leven een stukje en soms een heel stuk met hem opliepen. Trouw en zorgzaamheid kenmerkten ook de wijze waarop hij met zijn moeder omging. "En omdat hij altijd zorg had voor een ander, zorgen wij nu voor hem", zei de familie. Zo ondervond hij dan ook veel steun van zijn zuster. Richolt Postma, een man zonder vijanden. Een tevreden mens. Tevreden met zijn leven en de wereld om hem heen.
In zijn jonge jaren volgde hij in Wageningen een opleiding tot bakker. Bracht het zelfs tot meesterbakker. Alhoewel hij door omstandigheden zijn eigenlijke vak niet altijd kon uitoefenen, was hij nooit zonder werk. "Hij pakte alles aan." Trouw was een sleutelwoord in zijn leven. Ook waar het 't kerkelijk leven betrof. Er zijn weinig Zondagen in zijn leven geweest, dat hij niet naar de kerk ging. Mooi of slecht weer, hij zat er. De Bijbel was zijn grote gids. Hij studeerde erin. Was ermee bezig. "Het staat in de Bijbel", zei hij, "en dan moet je je er ook aan houden." Eenvoud is het kenmerk van het ware. Dat gezegde was van toepassing op Richolt Postma.
Zijn laatste levensjaren in Mariënacker liet zijn vroegere helderheid van geest hem nog wel eens in de steek. Donderdag 21 augustus overleed hij na enkele weken bedlegerig te zijn geweest. Hij werd 93 jaar. Maandag 25 augustus hebben wij hem na een rouwdienst in de Gertrudiskerk begeleid naar zijn laatste rustplaats. De Here God trooste zijn familie. In het bijzonder zijn zuster.
D. Nijenhuis
2004
IJtje Smid-Grasman
Op kerstavond overleed ons gemeentelid mevrouw IJtje Smid-Grasman, op de leeftijd van 79 jaar. Mevrouw Smid woonde aan de Grovestinsstraat 29. Hoewel haar gezondheid al enige jaren te wensen overliet, kwam het overlijden toch erg plotseling; een grote schok, en een diep verdriet voor haar grote gezin.
IJtje Grasman werd geboren in Workum, trouwde na de oorlog met Arend Smid. Het gezin woonde eerst in It Heidenskip, en kwam later naar Koudum. Al vroeg werd haar man arbeidsongeschikt, na een hersenbloeding. En reeds op 55-jarige leeftijd overleed hij.
"Van het concert des levens krijgt niemand en program." Dat was de lijfspreuk van mevrouw Smid. Voor haar betekende dat: niet klagen, maar aanpakken, en er het beste van maken, je niet laten kleineren door de slagen die het leven je uitdeelt. Zij was een vrouw van weinig woorden waar het haar innerlijk betrof; zij praatte niet over haar gemis of haar teleurstellingen. Niemand hoefde drukte van haar te maken, zij ging haar eigen gang.
In de rouwdienst lazen wij het evangelie van de kerstnacht, en Psalm 23. En wij gedachten IJtje Smid als een lieve, zorgzame vrouw, middelpunt van haar gezin, en trouw lid van onze gemeente.
Haar kinderen en kleinkinderen wensen wij de nabijheid van God en mensen in het aanvaarden van hun verlies.
J.P. Oosterhoff
Sjoukje Tjalma-Deinum
Op zondag 11 januari overleed ons gemeentelid Sjoukje Tjalma-Deinum (Koaidyk 13), in de leeftijd van 78 jaar.
Sjoukje Deinum werd in It Heidenskip geboren. Haar jeugd was niet gemakkelijk: haar moeder overleed, toen zij nog maar een kind was. Al vroeg moest ze thuis aan het werk, terwijl ze graag had willen leren, waarvoor ze ook de capaciteiten had. Geluk vond frou Tjalma in het huwelijks-, gezins- en familieleven. Maar ook in die tijd ws het soms zwaar. Ik noem het feit dat "de pleats" van de familie Tjalma in 1979 afbrandde. Samen zagen ze kans een nieuw bedrijf op te bouwen, maar in 1994 volgde een andere slag: frou Tjalma werd weduwe, terwijl ze nadien ook meer en meer met gezondheidsproblemen te kampen kreeg. Maar ze heeft dat alles moedig gedragen. Dat was een kwestie van karakter: frou Tjalma was een wilskrachtige vrouw. Maar er was nog iets anders. Frou Tjalma vond ook steun in haar geloof. Dat is vooral de laatste tijd van haar leven gebleken. Uiteindelijk kon ze alles, zelfs het aardse bestaan, overgeven. Ze wist, dat ze naar het Vaderhuis met de vele woningen zou gaan.
De rouwdienst werd op donderdag 15 januari in de hervormde kerk te Koudum gehouden, waar ook de teraardebestelling plaatsvond. In de dienst stond Psalm 23, de trouwtekst van het echtpaar Tjalma, centraal.
We wensen de familie, die "in ferskriklik leave mem, beppe en oerbeppe" moet missen toe dat zij de "pastorale" zorg van Godswege mogen ervaren.
ds. J.D.Th. Wassenaar
Jacoba Schotanus-Finnema
Op 10 februari overleed ons gemeentelid Jacoba Schotanus-Finnema in de leeftijd van 92 jaar. Zij woonde in Nij Mariënacker. Mevrouw Schotanus werd geboren in Gaastmeer en groeide op in een gezin van acht kinderen. Na de lagere school ging ze werken als boerefaam in Molkwar. Daar leerde ze Yke Schotanus kennen en al gauw trouwden ze. Ze gingen wonen in It Heidenskip waar ze drie kinderen kregen. Het leven is niet onbezorgd aan haar voorbij gegaan er was veel verdriet, op 6 oktober 1971 overlijdt haar man Yke. Als zoon Gijs ernstig ziek wordt en niet genezen kan worden is het een moeilijke tijd voor haar.
Sinds november 2000 was ze in Nij Mariënacker, ze had het er goed maar ze was vaak eenzaam en vervreemde van de wereld om haar heen. Ze bezocht de laatste tijd de kerkdiensten in Nij Mariënacker. Geloven en kerk waren moeilijk voor haar, want ze dacht daar hoor ik niet bij, ik ben alleen maar gedoopt.
Op vrijdag 13 februari werd de rouwdienst gehouden in de Sint Gertrudiskerk, daarna vond de teraardebestelling plaats op de Algemene Begraafplaats te Workum. Wij geloven dat zij samen met die haar voorgingen bij haar Heiland is en dat goedertierenheid en heil haar deel zijn. Mag dat tot troost zijn voor de familie, om dit verlies te verwerken.
P.F. den Ouden-de Lange
Doetje Dijkstra-Hielkema
Maandag 10 mei overleed mevrouw Doetje Dijkstra-Hielkema in de leeftijd van 88 jaar. Ze werd geboren in it Heidenskip, vlakbij de Ursulapoel op 13 juni 1915. Daar - wat moet het er stil geweest zijn - groeide ze op met 3 zussen en een broer. Ze had als kind al vele boeken gelezen en ging op pianoles. Zij had een hechte band met haar beppe Engel.
In de oorlogsjaren, 1941, trouwde ze met Freerk Dijkstra en ging wonen op de boerderij in it Heidenskip. In hun huwelijk waren vele goede jaren, en ook moeilijke jaren. Genieten van het leven kon ze uitstekend: ,, elke dei even laitsje" zei ze dikwijls. Na een leven van hard werken en zorgen voor de zeven kinderen gingen ze samen reizen; naar USA, vroegere geëmigreerde dorpsgenoten opzoeken. En naar Israël, een reis met Douwe, die zeer veel indruk maakte op haar. Zij onderhield briefwisselingen met haar kinderen en kleinkinderen. En wat kon ze blij zijn met een kaartje van hen.
In 1976 verhuisden ze naar Koudum, Gerben Ypmastrjitte en na vijf en twintig jaar aldaar gewoond te hebben, gingen zij naar Mariënacker in Workum in augustus 2001. Dat viel haar zwaar. Haar man overleed in 2002 plotseling. En bij haar openbaarde zich verwarring. Soms vroeg ze aan de kinderen of heit er ook was, om zich te herinneren - o ja, heit is oer it lijen hinne.
Toen kwam de verhuizing van verzorgingshuis naar verpleeghuis de Bloemkamp. De kinderen hadden er moeite mee en vele tranen werden geschreid deze laatste maanden. Zij hebben met geduld en volharding hun mem verzorgd en per toerbeurt gewaakt en waren zo getuigen van haar vredevol heengaan.
We werden getroost in deze dagen en de dankdienst door haar zijn. De kinderen zagen in hun mem een roos, die het middelpunt van het gezin was. Op die roos waren vele dauwdruppels van goedertierenheid, liefde en genade (woorden waar zij van hield). Doetje Dijkstra-Hielkema kende de stille omgang met God. Zij had die geleerd van haar beppe Engel die in een geestelijke leerschool geweest was bij Ds. Beker van Workum. Ook Doetje wist deze geestelijke gaven stillekes weg uit te delen, in een briefje, een gedichtje, een brief. Zo verkwikte ze haar omgeving. Met kleindochter Marieke zat ze op gelijke golflengte, hetgeen voor beiden een vreugde was. Net zoals zij zelf eens met haar beppe. Het gewone leven was voor haar verweven met die stille omgang. Zo kreeg die stilte van God in haar een dynamiek van ontvangen en geven, een glans waarin God doorheen scheen. Jezus was daarin haar grote bron: de mens geworden Zoon van God die ons gewone leven met de Vader verbond. Met grote dank voor Gods liefde en trouw door de geslachten heen namen wij met de woorden van Ps. 103 afscheid van haar. We bidden de kinderen, zuster en kleinkinderen en alle die haar zullen missen Zijn stille aanwezigheid toe.
Pastor Jantine de Jong
Sijke Dijkstra-van der Goot
Dankzij juis haar inbreng was het een zinvol of zo je wilt een goed pastoraal gesprek. Omdat ze wezenlijke dingen aan de orde stelde. De dingen van God en Zijn liefde. de verhouding tussen een klein mens en de hoge God! En daar dacht ze niet oppervlakkig over. Integendeel. Het was met een diepe ernst, dat Sijke Dijkstra-van der Goot (Zij woonde Mariënacker 40) haar gedachten daarover uitsprak. Ze heeft een heel lang leven gehad. Ruim 93 jaar mocht ze worden! En hoe! Scherp van verstand was ze. Ze had ook een duidelijke mening over kerk en ook politiek. Helder van geest ook. Tot op het laatst toe. Mensen zeggen vaak in zo'n geval en dan dus ook in het hare: "Daar doe ik 't voor." Ze heeft een lang leven gehad, maar niet altijd een makkelijk leven! Het begon al direct toen ze van school kwam. Als meisje van 11 jaar heeft zij de harde werkelijkheid van het leven aan den lijve ondervonden. Ze werd bij de boer besteld, zo heette dat dan. Als jong meisje dus! Amper van de lagere school. Een harde jeugd. Maar zo was dat in die twintiger en dertiger jaren. Dat gold niet voor haar alleen. Maar ook zoveel anderen van haar leeftijd. Dat kunnen wij ons vandaag de dag niet meer voorstellen.
Bovendien had ze een slechte start. Bij haar eerste boer "hie se in min plak". Door haar huwelijk met Herre Dijkstra verhuisde zij naar It Heidenskip. Een tijd waarin zij zich, naar eigen zeggen, altijd gelukkig had gevoeld. Misschien kwam dat ook wel, zeiden de kinderen, omdat ze daar in It Heidenskip haar gezin bijelkaar had. In Workum begon een nieuwe periode in haar leven. Toen haar man ziek was en naar een andere baan moest zoeken, werden zij hier voor deze kerk aangenomen als koster. En samen met haar man vormde ze toen het kosters-echtpaar van deze kerk. Zo begon hun gezamelijke kostersleven. 25 Lange jaren was ook zij "custos." Bewaakte ze deze kerk. Want dat betekent het latijnse woord "custos": "bewaker". Een woord dat we terugvinden in ons woord "koster". En dat heeft ze waargemaakt, dat bewaker zijn. Dat "kosterinne" zijn samen met haar man. Ze was zeer plichtsgetrouw, al die jaren dat ze dat "ambt" bekleedde. Het was een wezenlijk deel van haar leven. Een van de kinderen zei: "Het was een levenstaak voor haar." De kerk mòest schoon. En ze deed dat met een geweldige accuratesse en met een enorme toewijding. 25 Jaar lang was ze vrijwel iedere dag in de kerk te vinden. Zo stond deze kerk centraal in het leven van zowel man als vrouw. En bij dat alles had ze dan ook nog haar huishouding! Vijf kinderen, die haar voortdurende zorg en aandacht nodig hadden. Zo heeft zij zich - samen met haar man - met hart en ziel ingezet en heel hard gewerkt voor de huishouding. En dat alles niet in armoede maar wel met bescheiden, beperkte middelen. Zo was er in haar leven dat toegewijde bezig-zijn voor haar gezin. Wijs was ze met haar kinderen en niet te vergeten ook met haar kleinkinderen. Met haar achterkleinkinderen.
Ze was een trouw en zeer meelevend lid van onze gemeente. Ze was iedere Zondag in de kerk, en dat niet alleen beroepshalve. Toen de kerkgang moeilijk werd, volgde ze de diensten 's Zondagsochtends op de televisie. En met diezelfde trouw was ze ook vele jaren lid van de vrouwenvereniging "Wees een zegen".
Maandag 7 juni hebben wij haar vanuit de Grote Kerk uitgedragen naar haar laatste rustplaats hier in Workum. In de voorafgaande rouwdienst, in een bijna volle kerk, stonden wij stil bij de tekst uit de Tweede brief van Paulus aan de Corinthiërs: "Mijn genade is u genoeg." Een tekst die haar bijzonder aansprak! Waardoor ze ook in geloof bemoedigd werd. Met de koets waarmee ook haar man uitgedragen was, hebben wij ook haar begeleid naar het kerkhof. Op de bok haar beide zonen Jan Pieter en Henk. En acht van haar kleinzoons als dragers. Voor velen, ook voor de toeristen op de Merk, een bijzonder gezicht, deze koets met dat in het zwart gehulde Friese paard er voor! Mogen de kinderen zich getroost weten door het Evangelie van Gods genade in Jezus Christus.
D. Nijenhuis
Sierd Harkema
Op zondag 8 augustus is Sierd Harkema overleden in de leeftijd van 87 jaar. Hij verbleef de laatste jaren in Bloemkamp. In 1991 was zijn vrouw, Henderika Nauta, overleden. Hij heeft haar ruim dertien jaar overleefd.
De eerste keer dat ik Sierd Harkema trof, was tien jaar geleden. Hij woonde toen nog zelfstandig, in het huisje aan de Snakkeburren. Hij was niet zo'n prater maar hij wist me wel het een en ander over zijn levensloop te vertellen. Over zijn jeugd in Warns, over zijn werken bij de boer en over het zelf boer zijn.
Hij en zijn vrouw hebben hard gewerkt. Dat moest wel bij een gezin met twaalf kinderen. Rijk was hij in zijn kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen. Het waren er zoveel dat hij wel eens moeite had om alles bij te houden. Verdriet heeft hij ook gekend. Er was ook een levenloos geboren kind. Toen zijn vrouw er nog was, verloren ze hun oudste dochter en hun jongste zoon. Toen hij alleen was, stierf ook zijn oudste zoon en later nog zijn schoonzoon. Het was veel, maar ik heb hem nooit verbitterd gevonden.
Sierd Harkema was meer een man van de daad dan een man van het woord. Hij heeft zich tot en met ingezet en daarbij zijn leven geleid als een gelovige. Op een vaste manier gaf hij aan zijn levensovertuiging vorm. Met een aantal gewoonten en woorden ging hij door de tijd. Die gewoonten en woorden waren goed. Daar hoefde niet veel bij en daar hoefde ook niet veel aan veranderd te worden. Psalm 27 hoorde daar ook bij. Het begin van deze psalm, "De Here is mijn licht en mijn heil, voor wie zou ik vrezen?" stond boven aan het overlijdensbericht. Over deze woorden hebben we ook nagedacht op de dag van zijn begrafenis. Na een dienst in de Gereformeerde Kerk hebben we zijn lichaam ter aarde besteld op de algemene begraafplaats in Workum. We zijn dankbaar voor het vele goede dat ons in en met Sierd Harkema geschonken is. We bidden om kracht en troost voor zijn kinderen, kleinkinderen en andere familieleden die hem zullen missen.
ds. J.A. Droogendijk